Ömer bin Abdülaziz "rahmetullahi aleyh"

"Ömer bin Abdül'aziz", ölüm hastalığında, Bir tabib çağırdılar, gelip durdu yanında. Bakıp sonra dedi ki: (Çok zehir içmiş bu zat, Hayatı hususunda veremem bir temînat.) Ağlamağa başladı ölüm hastalığında, Yakın akrabaları, bulunurdu yanında. Dediler: (Ey halife, ne için ağlıyorsun? Bir mücahid olarak Rabbine varıyorsun. Allahın yardımıyle ihyâ ettin sünneti, Ve ortadan kaldırdın, dindeki her bid'ati.) Buyurdu: (Çıkacağım Rabbimin huzûruna, Bu milletin hesabı sorulacak hep bana. Bu hesabın altından kalkabilecek miyim? Ben bunu düşünerek ağlayıp yaş dökerim.) (Beni oturtun) dedi sonra ordakilere, Ve yüksek bir ses ile, şöyle dedi bu kere: (Hakîkî ma'bud, ancak Allahü teâlâdır, İbadet olunmağa, sırf O'nun hakkı vardır.) Daha sonra, başını çevirdi gök yüzüne, Ve sevinç gözyaşları doldu iki gözüne. Dedi: (Öyle kişiler görürüm ki ben şu an, O gördüğüm kimseler ne cindir, ne de insan.) Kelime-i şehâdet getirip hem o saat, Rûhunu teslim edip, eyledi Hakka vuslat. Vasiyyet etmişti ki: (Ey Meymun ibni Mihran, Ben de vardım, halife Velid'in öldüğü an. Yüzünü açıp baktım, siyah idi bir nice, Sen de benim yüzüme bak kabrime inince.) "Ömer bin Abdül'aziz", vaktâ ki etti vefat, Cenaze namazını, kıldı bütün cemâat. Sonra cenazesini indirdiler kabrine, Vasiyyeti üzere baktılar cemâline. Gördüler, gençliğinden daha nurlu ve parlak, Sevimli ve güzeldi, gıbta etti cümle halk. O vefat ettiğinde, çok üzüldü her insan, Gözyaşları içinde ağladı her müslüman. Hattâ cenazesinin arkasından bir "Râhip", Üzüntüyle yürüyüp, ağlardı garip garip. Dediler: (Bu ölen zat, değildi dîninizden, Sen niçin ağlıyorsun bu gidenin izinden?) Dedi ki: (Yer yüzünde, bir tane güneş vardı, Şuna ağlıyorum ki, o güneş şimdi battı.) Bir çoban da diyor ki: (Dağda koyun güderken, Bir kurt gelip saldırdı koyunlara âniden. Düşündüm ki: "Herhalde, halife etti vefat, Zîra o hayattayken, olmazdı bu vukûat." Sonradan öğrendim ki, fazla zaman geçmeden, Ömer bir Abdül'aziz vefat etmiş gerçekten.