Ömer bin Abdül'aziz "rahmetullahi aleyh"

Son Cuma hutbesinde bu mübarek velî zât, Şöyle buyurmuştu ki, (Ey muhterem cemâat! Yârın "Mahşer günü"nde, korkusuzluk, emniyet, İçinde bulunmayı istiyorsanız şâyet, Ve yine "Cehennem"den kurtulabilmek için, Bugünden çâresine bakın elbet bu işin. Burada çok korkun ki Allahü teâlâdan, Kurtuluş mümkün olsun âhirette azaptan. Bu geçici dünyayı, "Sonsuzluk âlemi"ne, Tercih edip kanmayın nefsin hîlelerine. Bu ömür sermayesi günahla geçerse hep, Kul, yârın "Sahibi"ne ne cevap verir acep? Her gün birer ikişer ölenler görüyoruz, Onları, elimizle götürüp gömüyoruz. Kara toprak altında, tek ve tenhâ olarak, Yatıyorlar kefenle, ne yastık var, ne yatak. "Ölüm"ün acısını duyan o fânilerin, Halleri, ne acı bir ibrettir bizler için. Zîra sevdiklerinden, birden ayrılmışlardır, Hiç tanımadıkları bir yere varmışlardır. Uyanmışlar ise de orada bu gafletten, Yok artık bir faydası, iş işten geçmiş hepten. Telâfi imkânı da yoktur artık o yerde, Acı azab olunur onlara "Kabirler"de. Bu dünya hayatında uyansalardı şayet, Olmazdı onlar için bu pişmanlık, nedâmet. Nâz ve niyaz içinde yaşarken bu dünyada, Şimdi acı azablar görüyorlar orada. Bırakıp gittikleri paranın, mal ve mülkün, Hiçbir fâidesini görmezler onlar o gün. Zerre kadar da olsa bir iyilik, bir tâat, Yaptılarsa, onlardan beklerler bir menfaat. Bu düşünmeğe değer hâl var iken her zaman, Yine ibret almaz mı bunlardan gâfil insan? Sanmayın nasihate yok benim ihtiyacım, Nasihate, ben sizden daha fazla muhtâcım. Allahü teâlânın yüce kitabı olan, Bu "Kur'ânı kerim"i kendine rehber yapan, Ve "Resûl-i zîşân"ı örnek alan kendine, Kavuşur âhirette Cennet ni'metlerine. Ey muhterem cemâat, işlenen her günahın, Her biri, Cehennemde bir "Ateş" olur yarın. Yapılan her iyilik, hayır ve ibadet de, Herbiri, birer "Ni'met" olacaktır Cennette.) Ömer bin Abdül'aziz söyledi bu sözleri, Daha sonra ağlayıp, yaşla doldu gözleri. Bu, son hutbesi idi, hem de en son nasihat, Fazla zaman geçmeden eyledi Hakka vuslat.