Ömer bin Abdülaziz "rahmetullahi aleyh"

Ölümü unutma! "Ömer bin Abdül'aziz", birkaç arkadaşıyle, Kabristana uğrayıp, ağladı gözyaşıyle. Dedi: (Ey kardeşlerim, gördüğünüz kabirler, Ceddim Emevîlere âittir hepsi birer. Sanki hiç bu dünyaya gelip yaşamamışlar, Dünya lezzetlerini, sanki hiç tatmamışlar. Şimdi toprak altında, hepsi çürümektedir, Dökülen etlerini, böcekler yemektedir.) Daha sonra hüzünle, yürüdü az ileri, Buyurdu ki: (Dün gece, düşündüm ölüleri. En sevdiğin bir dostun, vefat etse şu anda, Üç gün sonra hâlini, bir görsen mezarında. Gördüğün manzaradan, mutlak nefret ederdin, Tahammül edemeyip, hattâ geri dönerdin. Zîra sen görürdün ki, mezarda kurt ve böcek, Kemirir bedenini, dayanmaz buna yürek.) "Ömer bin Abdül'aziz", sözünü bitirmeden, Dehşete kapılarak, bayılıp düştü hemen. Takvâ sahibi olup, çok ibadet yapardı, "Âhiret derdi" ile, gün be gün zayıflardı. Bir dostu, vâkıf olup onun bu ahvâline, Ziyaretine gelip, sordu ki: (Bu hâlin ne?) Cevaben buyurdu ki: (Bu hâlimde ne var ki? Eğer ömrüm biter de, "Ölüm"üm olsa vâki. Birkaç gün geçtiğinde, gelsen ziyaretime, Daha çok şaşırırdın, "Mezar"daki hâlime. Görürdün ki, gözlerim yanaklarıma akmış, Dudaklarım dökülüp, dişlerim açık kalmış. Yüzüm gözüm bulaşmış, cerahat ve irine, Karnım şişip yayılmış, göğsümün üzerine. Midem, bağırsaklarım dökülmüş topraklara, Yem olmuş şu bedenim, böceklere, kurtlara. Sen şimdi bu hâlimi hayretle karşıladın, "Mezar"daki halimi görseydin, ne yapardın?) Birine mekup yazıp, buyurdu: (Biraderim, Günahımdan ötürü, Rabbimden af dilerim. Allahü teâlânın azabından korkunuz, Kullara zulmetmekten dahî uzak durunuz. Kim "Cennet"i isterse, kaçınsın "Cehennem"den, Düzeltsin kendisini henüz "Ecel" gelmeden. "Hesab"a çekilmeden, görün hesabınızı, Ölmeden tövbe edip, isteyin affınızı. Zîra "Kıyamet günü", mâzeret kabul olmaz, "Tövbe" için, bu günden müsait gün bulunmaz. Kişi, amelleriyle gelir "Mahşer yeri"ne, İnsanların halleri, benzemez birbirine. Ne mutlu şunlara ki, çok azdır günahları, Ne yazık şunlara ki, Arş'a çıkar "Âh"ları.