"Artık takatimiz kalmadı!.."

Ahmed bin İdris hazretleri “rahmetullahi aleyh” evliyânın büyüklerindendir...

1837'de Yemen'de vefât etti...

Bir sene “müthiş bir kuraklık” olmuştu o havâlide. İnsanlar, susuzluktan ızdıraba düştüler.

Ve bu zâta gelip;

“Efendim çok perişanız” diye dert yandılar.

Büyük velî;

“Biliyorum kardeşlerim. Ama ne yapabiliriz ki?” buyurdu.

Onlar da;

“Bir duâ etseniz de yağmur yağsa” dediler.

“Pekâlâ toplanın, sahrâya çıkıyoruz” buyurdu.

Ve bütün şehir halkı, kadın erkek, yaşlı genç, birlikte sahrâya çıktılar.

Kendisi yüksekçe bir tepeye çıktı ve;

“Ey insanlar! Hepiniz günahkâr olduğunuzu itiraf ediyor musunuz?” diye seslendi.

Bir ağızdan;

“Evet, biz çok günahkârız. Ama şimdi pişmân olduk, tövbe ediyoruz” diye bağırdılar.

O zaman açtı ellerini.

“Yâ Rabbî! Sen Kur’ân-ı kerîm’de ‘Tövbe edenlerin duâsını kabul ederim’ buyuruyorsun. İşte biz de, günahlarımıza pişman olduk, tövbe ettik. Bizi affet ve bize yağmur ihsân eyle” diye yalvardı.

Daha duâsı bitmemişti ki, gök gürlemeye başladı.

Ardından boşandı rahmet.

Öyle ki; toprak da doydu suya, insanlar da...