"Alaaddîn, atla şu nehre!"

Büyük velî Behâeddîn-i Buhârî hazretleri, talebeleri içinde en fazla Alaaddîn-i Attâr'ı seviyordu.

Diğerleri bunu merak ediyor; "Hocamız, onu niçin bizden çok seviyor?" diyorlardı içlerinden.

Bir gün hep birlikte bir nehir kenarına gittiler.

Büyük velî sohbete başladı.

Bir ara Alaaddîn'e dönüp;

“Alaaddîn kalk!” diye seslendi.

O, bu emirle fırlayıp kalktı.

Bütün talebeler dikkat kesilmişti.

Acaba ne diyecekti Alaaddîn'e?

Onlar merakla bekliyorlardı ki;

“Atla şu nehre!” diye emretti ona.

O da hiç düşünmeden;

“Başüstüne hocam” dedi.

Ve bıraktı kendini azgın suya.

Sonra, hiçbir şey olmamış gibi, sohbete devam edildi.

Ancak, o talebeler, şaşkınlık içindeydi!

Zîra Alaaddîn kaybolmuştu su içinde.

Birkaç saat böyle geçti...

Bütün talebeler;

"Alaaddîn boğuldu” diyorlardı.

O anda hocaları;

“Alaaddîn çık sudan!” diye seslendi.

Bu emirle, Alaaddîn çıktı nehirden.

Ve gelip oturdu hocasının önünde.

Baktılar, elbisesi ıslanmamıştı bile.

Talebeler o zaman anladılar onu niçin çok sevdiğini...