“Rızâna nasıl kavuşurum yâ Rabbî?”

Silsile-i aliyyeden Bâyezid-i Bistâmî hazretleri “rahmetullahi aleyh”, nefsini ıslah için gündüz gece çalıştı. Nice mücâhedeler yaptıysa da ölmedi yine nefsi.
Şaşırıp kaldı.
Ne için ölmemişti?
Nefsine şöyle bir baktı.
Sebebini anladı.
Çünkü onda (kibir) vardı.
Onda (gurur) vardı.
Hâlbuki ömür boyu Rabbine kulluk etmiş, Ona lâyık ibâdet yapmayı çok arzu etmişti.
Bunun için çok uğraşmıştı.
Geceleri çok namaz kılmıştı.
Yine Ona lâyık olmamıştı.
Boynunu büktü.
Ve tevâzu içinde;
“Yâ Rabbî! Bunca yıldır çok gayret ettimse de, yine sana lâyık ibâdet yapamadım. Namazlarım, Bâyezid'e yakışır oldu hep” dedi.
Tövbe istiğfâr etti.
Ondan af diledi.
Kendisi diyor ki:
Kırk yıl riyâzet yaptım.
Nefsimle uğraştım.
Onu öldürmek için yıllarca çile çektim ve “Yâ Rabbî! Senin rızâna ne sûretle kavuşurum?” diye yalvardım.
O an bir (ses) duydum.
Gâipten geliyordu.
Kulak verdim.
“Şu testinle şu hırkan gönlünde bulunduğu müddetçe, Ona aslâ kavuşamazsın!” diyordu.
Sebebini anladım.
Testiyi kalbimden attım.
Hırkayı da attım.
Ve rahatladım...