"Yâ Rabbî! Rûhumu secdede al"

Bağdat evliyâsının büyüklerinden Ahmed bin Ebül Verd hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” en büyük arzusu, namaz kıldığı esnâda Rabbine kavuşmaktı.

Bunu çok istiyordu.

Onun için sık sık;

“Yâ Rabbî! Beni, senin râzı olmadığın işleri yapmaktan muhâfaza eyle ve rûhumu secdede iken al” diye duâ ederdi.

Rabbine yalvarırdı.

Yine bir gece uyanıp kalktı.

Sabaha kadar Kur’ân-ı kerîm okudu.

Ve mûtad duâsını yaptı.

Sonra kalkıp namaza durdu.

Son secdeye gitti.

Ama kalkamadı bir daha.

Hanımı da oradaydı.

Secde, normalden fazla sürünce hâliyle merak etti.

Hemen yanına vardı.

Ve vefât etmiş olduğunu gördü.

Gayri ihtiyârî üzüldü tabii.

Bir bakımdan da sevinmişti.

Çünkü secdede iken teslim etmişti rûhunu.

Bu, çok büyük  bir nîmetti.

Herkese nasip olmazdı.

O, ömrü boyunca buna kavuşmak istemiş ve, "Yâ Rabbî! Rûhumu secdede al" diye yalvarmıştı.

Duâsı kabul oldu.

Ve kavuştu murâdına.

Nitekim büyükler ;

“Kim neyi isterse, Cenâb-ı Hak onu, o şeye kavuşturur” buyurmuşlardır.

Bu, böyledir her zaman...