Teklîfi kabul etti...

 

                   (Dünden devam)

Efendimizin zevcelerinden Hazret-i Sevde, ilk kocası Hazret-i Sekran'ın vefatına üzülmüştü.

Efendimiz bunu öğrendi.

Ve hazret-i Sevde'ye acıdı.

Zîra çok merhametliydi.

Hazret-i Sevde yaşlı idi.

Üstelik de dul idi.

Buna rağmen evlilik teklîf etti.

O da, sevinerek kabul etti.

Böylece üzüntüsü de bitti.

Zîra yaratılmışların en şereflisine zevce olma saadetine kavuşacaktı.

Öyle ama, ya babası?

O, henüz mümin değildi.

Kardeşi de mümin değildi.

Onun İslâmiyetten aldığı güzel ahlâkı, edebi, terbiyesi, çevresinde büyük tesîr yapmıştı.

Olgun davranışları ve güzel sözleriyle, onlara İslâmiyeti anlatırdı.

Onun Efendimizle evlendiğini kardeşi Abdullah işitti.

Çok üzülüp kederlendi!

Saçını başını yolmaya başladı.

Üzüntüden başına toprak serpti!

Ancak o da hidâyete kavuştu.

Kuvvetli Müslüman oldu.

O yaptıklarından pişmân oldu.

Kendini ayıpladı.

Kendinden utandı!

Hattâ bu hususta;

"Kız kardeşim Sevde'nin Resûlullaha nikâhlandığını duyunca saçımı başımı yolduğum, başıma toprak serptiğim zamanki kadar gülünç hâle düştüğümü hâtırlamıyorum" demiştir.