"Ben yeni îmân ettim!"

Bir gün Âmir ve Erbed adında iki müşrik, anlaşıp Medîne’ye geldiler gizlice.

Bir gâyeleri vardı.

Efendimizi öldürmek.

Oturup bir plân yaptılar.

Şöyle ki, Âmir Resûlullahın önüne gelip îmân ettiğini söyleyecek ve bâzı şeyler sorarak Onu oyalayacak, öbürü arkadan kılıç vuracaktı.

Yapabilirse tabii.

Derken Efendimizi gördüler.

Ve plânı tatbîke koyuldular.

Âmir sahte bir edeple yaklaşıp:

“Ben yeni îmân ettim” dedi.

Ve bir şeyler sormaya başladı.

Erbed de arkadan geldi.

Ve sessizce yaklaştı.

Kılıcını kaldırdı.

Ama öylece kalakaldı.

Bir türlü vuramıyordu.

Âmir, göz kaş işâretleri yapıyor, “haydi, ne duruyorsun, vursana!" demek istiyordu.

Ama o yine vurmuyordu.

Sonra ayrılıp ötede birleştiler.

Âmir arkadaşına;

“Ne konuşmuştuk, niye vurmadın?” diye çıkıştı!

Erbed, öfke ile;

“Vuramadım, çünkü ne zaman vurmaya niyetlendiysem Onun yerinde seni görüyordum. Vursaydım seni öldürecektim!” dedi.

İkisi de şaşkındı!

Birbirlerine baktılar.

Bir mâna veremediler.

Evet, mûcizeyi gördüler.

Ama îmân etmediler.

Zîrâ bu, nasip meselesiydi...