"Yemeyin Sultânım, bu et zehirli!.."

 

Sultân Ahmed Hân bir gün fazla yorulur.

Dinlenmek ister.

Erkânıyla bir koruluğa gider, oturur.

Hizmetçiler koyun kesip kızartırlar.

Sofrayı donatırlar.

Pâdişah gelir, oturur.

***

Ve bir lokma koparır kızarmış etten.

Tam ağzına götürecektir ki biri tutar elinden.

Dönüp bakar ki Hüdâyî hazretleridir.

Büyük velî, kulağına eğilir.

“Yemeyin Sultânım, bu et zehirli” der.

***

Pâdişah “Peki hocam” der, yemez.

Ama onu bir daha göremez.

Bir anda kaybolmuştur gözden.

"Bu, hocamın bir himmeti" der.

O eti bir köpeğe verirler.

Hayvancağız yer yemez oracıkta ölüverir.

***

Bir gün bâzı sevdikleri;

“Efendim meâlen (Sünnetimi terk edene şefâatim haram oldu) hadîs-i şerîfinin mânâsı nedir?” diye sorarlar.

Cevâbında;

“Bu hadîs-i şerîfte geçen sünnet kelimesi, İslâmiyet yolu demektir. Çünkü mümin kimse büyük günah işlese de şefâatten mahrum olmaz. Nitekim hadîs-i şerîfte; (Büyük günah işleyenlere şefaat edeceğim) buyuruldu” diye cevap verir.