"Muhakkak ki öfke bir köz parçasıdır!"

 

İnsanların çoğunun başına ne gelmiş ise, hep öfke sebebiyle gelmiştir. Bir anlık öfke, insanın dünya ve ahiretini karartmaya yetmiştir. Bir hadis-i şerifte buyuruldu ki:

İnsan öfkelendiği zaman, karar vermemelidir. Bu hâldeyken verilen karar sağlıklı olmaz. Halife Ömer bin Abdülaziz, öfkelendiği bir şahsa şöyle dedi:

- Eğer beni öfkelendirmemiş olsaydın, seni mutlaka cezalandırırdım! Şimdi adaleti gözetemem diye seni cezalandırmıyorum.

Yine başka bir gün Ömer bin Abdülaziz, etrafa zarar veren bir sarhoş gördü. Onu yakalattırıp cezalandırmak istedi. Fakat sarhoş, ileri geri konuşarak halifeye sövdü. Bunun üzerine halife, onu cezalandırmaktan vazgeçti. Kendisine sarhoşu cezalandırmaktan niçin vazgeçtiği sorulunca, şu cevabı verdi:

- O, bana küfretmekle beni öfkelendirdi. Eğer bunun üzerine, ben onu cezalandırmış olsaydım, bunu öfkemden dolayı yapmış olacaktım. Hâlbuki, onu Allahü teâlânın emrine muhalif bir fiili işlediği için cezalandırmam gerekir...

Allahü teâlâ, Kur’an-ı keriminde buyurdu ki:

      ***

Tabiîn'in büyüklerinden olan hadis ve fıkıh âlimi Meymun bin Mihran hazretlerinin akıllı, ilim sahibi bir kölesi (hizmetçi) vardı. Bir gün sofraya yemek getirirken ayağı kaydı, çorbayı bunun üstüne döktü. Meymun, çok öfkelendi. Fakat hizmetçi kendisine şöyle dedi:

- Benim kıymetli efendim, Allahın, “Öfkelenince öfkelerini yutanlar...” kelâmı ile amel et!

Hizmetçinin bu hatırlatması karşısında, Meymun, “Onunla amel ettim” dedi ve öfkesini yendi.

Fakat hizmetçi hemen peşinden, "Âyetin ondan sonraki, 'İnsanları affedenler...' kısmıyla da amel etmelisin!" dedi.

Bunun üzerine, “Onunla da amel ettim” diyerek, affettiğini bildirdi.

Hizmetçi bu sefer de, daha sonraki, “Allah iyilik edenleri sever” kısmıyla da amel etmesini söyleyerek, efendisinin, ayrıca kendisine bir de iyilik yapmasını istedi.

Meymun onu da yaptı ve kölesine dedi ki:               

- Sana iyilik de ettim. Haydi, bundan böyle Allah rızası için hürsün, serbestsin!