Trafik suçuna fotoğraf veya video mecburiyeti

Son günlerde bazı yazılı basın organlarında “Trafikte emsal karar: Foto yoksa ceza İPTAL..” ve “Trafik müfettişlerinin cezası fotoğraf  olmayınca İPTAL edildi"  başlıklı haberler yer almıştır.

Basın organlarında bu haberleri okuyan vatandaşlar tarafından İstanbul'da bulunan derneğimize gelen yüzlerce telefon ile Fahri Trafik Müfettişlerinin (FTM)  tespit tutanaklarında işlenen trafik suçunun fotoğraf veya video ile belgelenmesi istenmektedir.

Oysa 2918 sayılı Karayolları Trafik Kanununun, sürücüsü tespit edilemeyen araçlarla ilgili 116. Maddesinde Fahri Trafik Müfettişliği ile ilgili ek 6. maddesinde ve Fahri Trafik Müfettişliği Yönetmeliğinde böyle bir zorunluluk bulunmadığı aşikârdır.

Kaldı ki "Trafiğin gizli gözleri" olarak nitelendirilen ve sivil vatandaşlar arasından özenle seçilen bir müfettişin görmüş olduğu bir trafik ihlalini fotoğraf veya videoya kaydetmesi -hem trafik güvenliğini hem de kendi can güvenliğini tehlikeye düşürecek bir durumun ortaya çıkacağı endişesiyle- kanun tarafından da benimsenmemektedir.

Bazı sürücülerin Sulh Ceza Mahkemelerine itiraz etmeleri sonucunda bu hükümden haberdar olan hâkimler itirazları direkt olarak reddetmekle birlikte, ne yazık ki bazı mahkemeler ise (mevcut kanunu göz ardı ederek) fotoğraf ve video ile belgelenmediği gerekçesiyle müfettişlerce düzenlenen tespit tutanağı sonucunda kesilen cezaları iptal etmektedir.

İçişleri Bakanlığı aracılığıyla Adalet Bakanlığı ve Yüksek Hâkimler ve Savcılar Kurulu nezdinde girişimde bulunulması suretiyle 116. madde hükmü uyarınca trafik suçunun fotoğraf veya video ile belgelenme zorunlu olmadığı hususunun ilgili Sulh Ceza Mahkemelerine iletilmesini arz ve talep ediyoruz.

Gazeteniz aracılığıyla hem ilgili makamlara ve hem de kamuoyuna duyurulmasına vesile olmanızı istiyoruz.

 

 

 

Bugün köyüme gittim. Bir yakınım 500 adet keçi bulunan bir sürü besliyordu. "İki çoban bulabildim. İkisi de Suriyeli" dedi. Çobanlara seslendim. Hemen yanıma geldiler. Birisi bir ay önce gelmişti. Türkçeyi henüz öğrenebilmiş değildi. Utangaç bir mizacı vardı. Diğeri 5 yıldır Türkiye'de olduğunu söyledi. Benden daha düzgün Türkçe konuşuyordu. "4 yıl İstanbul'da tekstil atölyelerinde çalıştım. Sonra internette iş ilanını gördüm. 1 yıl önce buraya gelip çobanlığa başladım" dedi. Kaç yıl okula gittiklerini sordum. "9 yıl" dediler. Maaşlarını sordum. "2500 TL" dediler. Sigortaları yoktu. Hatta kimlikleri bile yoktu. "Devlet görevlileri kimliğinizi sorunca ne diyorsunuz" dedim "kaybettik diyoruz" dediler. Barakaya benzer bir kulübede yaşıyorlardı. Yemeklerini kendileri yapıyordu. İkisi de bekârdı... Oturdum ağladım...

 

 

 

“Lise ikinci sınıfa giden bir öğrenciyim. Ama hayattan zevk alamıyorum. Arkadaşlarım arasında kimseyle arkadaşlık kuramıyorum. Çünkü kimsenin beni sevdiğine benimle iletişim kuracağına inanmıyorum. Çünkü çocukken annem babam beni hiç sevmedi. Hatta arada sırada sus, konuşma, otur, gitme, alma, gibi sert ifadelerle bireysel gelişimime darbe vuruldu. Annemin babamın beni hiç sevmemesi sebebiyle şimdi öyle düşünür oldum. Beni annem babam sevmediği için kimse de sevmiyor diye. Beni başkaları sevsin istemiyorum. Annem babam sevsin istiyorum. Çok mu şey istiyorum?” diyen Melahat isimli kızımıza;

Birincisi insanı annesi babası sevmiyor diye başkaları da sevmez diye bir kural yoktur. Sen kafandan bu düşünceyi hemen silmeye bak. İkincisi ve daha önemlisi de kendini sevmek için kimsenin seni sevmesine ihtiyacın yok. Hatta annen baban bile olsa insanın kendi kendini sevmesi kendine sevgi olarak yetişir. Tıpkı güneşin ısısı ve ışığının kendisine yettiği gibi…

Sen kendini sevdiğin zaman göreceksin herkesin aslında seninle hiç de ayrı durmuyor; ayrı duran meğer senmişsin...

Son bir ipucu daha, annen baban da olsa kimseyi değiştirmeye uğraşmana gerek yok. Onları kırmak yerine o hâlleriyle kabul ettiğin zaman aslında onların anne ve baba olarak yerli yerine oturduğunu fark edecek ve belki onlar seni sevmese bile sen onları seveceksin. Çünkü sevmeyi öğrenmiş olacaksın. Kendini sev...