Slovenyalı fotoğraf sanatçısı Alenka Slavinec: Servet değil sanat

Fotoğrafçılığa doğa fotoğrafları çekerek başlayan Alenka, iletişim okuyunca sanata ara vermiş. Sanatçı, “Bir süre sonra kendimi köle gibi hissettim. Sonra hayallerimin peşinden gitmeye karar verdim” diyor.  Bugünkü röportajım bir fotoğraf sanatçısıyla. Slovenya doğumlu olan Alenka Slavinec hemen her hafta dünyanın ayrı bir ülkesinde gezgin hayatı yaşıyor ve fotoğraf çekiyor. New York’tan, Çin’e, Kuveyt’ten, İtalya’ya dünyanın birçok yerinde sergiler açan Alenka özellikle at fotoğrafları üzerine özel bir emek harcamış. Atlarla ilgili bir kitabı da var. Yine yakınlarda fotoğrafladığı atlardan birisinin sahibi Kraliçe Elizabeth fotoğrafı çok beğenince kendisine hediye etmiş ve oğlu Prens Edward’ı gönderip almış. Kuveyt Rallisi esnasında tanıştığımız Alenka bu hafta da Anıtkabir’i ve Kapadokya’yı gezip fotoğrafladı. Ben de ilginç hayat hikâyesini sizlerle paylaşmak istedim…
- Nerede doğdunuz, çocukluğunuzu biraz anlatır mısınız?
Slovenya’da Ptuj isminde eski bir şehirde doğdum. Şehrimizde birçok müzik aleti, resim ve sanat eserinin olduğu bir müze var. Babam bir fabrikada çalışıyordu sonra bir sağlık merkezinde elektrikçi olarak işine devam etti. Annem bir restoran zincirinde şef olarak çalışıyordu.

- Çocukken ne olmak isterdiniz?
Hep doğayı incelerdim. Yaşça benden büyük insanları dinler onları takip ederdim. Ben sanatçı olmak istiyordum ama annem eğer sanatçı olursam fakir olacağımı söylerdi. Bir süre vazgeçtim ama hep özelimde resim çiziyordum, şiir yazıyordum, fotoğraf çekiyordum. Önce resimle başladım. Biraz daha sabit bir yaşama geçince o zaman resim çizmeyi düşünüyorum tekrardan. Birçok insan da fotoğraflarımın resme benzediğini söylüyor bana.

- Nerede okudunuz?
İyi bir öğrenci olduğum için Lubijana’da sanat okumak istedim ama çeşitli sebeplerden kendime güvenmediğim için şehrimden uzaklaşmak istemedim. Sonra liseye devam ettim oradan sonra da pazarlama ve iletişim okudum. Sanat hayallerimi erteledim. Sadece para kazanmak konusuna bir türlü uyum sağlayamadım. Önceliğim olamadı hiç. Ama ihtiyacım sonuçta. Sonra Ptuj’a geri döndüm. Çalışmaya başladım.

- Çalışma hayatınız nasıl devam etti?
Yarım sene sonunda mutlu olmadığımı fark ettim. Kendimi köle gibi hissettim. Sonra hayallerimin peşinden gitmeye karar verdim. 

- Fotoğrafçılığa ne zaman başladınız?
Biriktirdiğim bütün paramı bir film çekmek için harcamıştım. 20 yaşındaydım. Eşim bana bir kamera aldı. Onun vesilesiyle fotoğrafçılığa başladım. Doğa fotoğrafları çekerek başladım. Sonra yeniden resim yapmaya başladım. İlk kez de eczacı olan bir arkadaşımla çalışmaya başladım. Onun sayesinde de sergi yapmayı öğrendim. 

- İlk serginiz ne zamandı?
Bazı yarışmalara katılmıştım ama benim ilk sergim 2003’tü. Konu kameranın önü ve arkasıydı. Ben kameranın önünde negatif hislerle poz verirken, arkadaşım kameranın arkasında pozitif hisleri simgeliyordu. İlk projemdi. 

- Fotoğrafçı olarak size ait ilk serginiz ne zamandı?
2011 yılında Amerika’daydı. Slovenya Devleti tarafından davet edilmiştim. Bir arkadaşım özellikle ısrar etti ve onun motivasyonuyla ilk sergiyi planladım. Slovenya’nın dünyaca ünlü “Lipica” türü özel atlarını çekmeye karar verdim. Atlar her millette olumlu etkilere sahiptir ve her sosyal çevrede varlık gösterirler. Oradan sonra hayallerime daha çok yaklaşmaya başladım. 33 yaşında New York Film Akademisine eğitim almaya gittim. Sergi sonra da okul Amerika’da fotoğrafçılık hayallerime daha çok yaklaştım. 

- New York tecrübesi nasıldı?
Çok zor bir şehir. Sizden çok şey istiyor. Her gelen belki de İngilizce konuştuğu için olabilir. Belki fiziksel olarak adada ve limitli olduğu hâlde çok insan dolu olduğu için olabilir. Çok sosyal olmayı gerektiren, zamanın hem hızlı aktığı hem durduğu bir yer. Bana çok şey öğretti. Başaramayacağımı düşündüm ama bittiğinde çok şey öğrendim.

Fotoğrafı İngiltere’de sarayda sergileniyor
- Sergiden para kazandınız mı?
Belki ilk sergiye harcadığım paralara bakınca toplamda kazanmadım ama genelde bakınca bugün para kazanıyorsam o serginin payı çok.

- Sergiyi biraz daha anlatır mısınız? Dünya çapında özellikle atlarla ilgili olan fotoğraf serginizle başarı elde etmişsiniz…
Lipica’ya, Lipica-Lipizzan atlarının yurdu olan şehre gittim. Viyana’da daha çok bilinseler de Slovenya’da yetişiyorlar. Sonra çekimlerin devamı için Tunus’a gittim orada çekimlerime devam ettim. O sırada devrim oldu. O kadar garipti ki sanki Yugoslavya’nın dağılma döneminde yaşadıklarımı tekrar yaşadım. Buradan etkilenerek atlar üzerinden Slovenya’nın bağımsızlığını anlattım sergide. New York’taki serginin açılışını ise Slovenya’nın Başbakanı yaptı. Benim için inanılmaz bir tecrübeydi. Hayallerime kavuşmaya başladım.

- Yugoslavya’nın dağıldığı günlerden hatıralarınız taze mi?
Slovenya’nın bağımsızlığını kutluyorduk. Sonrasında savaş başladı. Ben kaçmak istediğimi söyledim. Babam ise “istersen gidebilirsin ama ben bir mülteci olarak yaşamaktansa burada ölürüm” dedi. O zaman anlayamamıştım ama şimdi gurur duyuyorum ve tüylerim diken diken oluyor hatırladıkça… 

- Kraliçe Elizabeth’e de fotoğrafınızı hediye etmişsiniz, oğlu serginize gelip almış…
Kraliçe Elizabeth sergimdeki atlardan birinin fotoğrafını görünce sekreteri bana ulaştı ve ben de fotoğrafı hediye etmeye karar verdim. Sonra da Prens Edward ve eşi gelince onlara hediye ettim. Şimdi de fotoğraf sarayda.