Vuslata az kala...
6 Ağustos 2019 02:00
Yoruldunuz mu? Aslında hayat insanı yormaz, insan insanı yorar. Çünkü hayat topraktır, kuyuyu ‘insanlar’ kazar!.. Göründüğü gibi olmayanlardan, olduğu gibi görünmeyenlerden,
Yolun yarısına varmadan maskeleri düşen, riyakârlarla yürümekten,
Hak ettiğimizi düşlemekten, hak etmediğimizi görmekten yorulur insan...
Seviyormuş gibi yapanlardan, iyi biriymiş gibi davrananlardan,
Tutacakmış gibi söz, gitmeyecekmiş gibi ümit verenlerden,
Her seferinde "tamam geçecek" diye kendini avutmaktan,
En çok da kıyamadıklarımızın bize ‘kıymasından’ yorulur...
Yolun yarısına varmadan maskeleri düşen, riyakârlarla yürümekten,
Hak ettiğimizi düşlemekten, hak etmediğimizi görmekten yorulur insan...
Seviyormuş gibi yapanlardan, iyi biriymiş gibi davrananlardan,
Tutacakmış gibi söz, gitmeyecekmiş gibi ümit verenlerden,
Her seferinde "tamam geçecek" diye kendini avutmaktan,
En çok da kıyamadıklarımızın bize ‘kıymasından’ yorulur...
*
Yüzüne kapanan kapılardan, yüreğinin perdelerini örterken ellerine bulaşan yalnızlıktan;
Çaya şeker yerine hayallerini atıp her yudumladığında hüzün tadı almaktan,
Canımızı yakan sesimizi kısan anılardan,
Ayazda umutlarımı yolcu edip, bir de kendine bilet almaktan yorulur...
*
Özen gösterdikçe hırpalanmaktan, dilini ‘keşke’lerin sarmasından yorulur...
Herkese yetişip kendini ertelemekten, güçlü görünmekten; kendi düğüm düğümken başkalarını çözmekten,
Takati yokken bile insanların gelip senden dinlenmelerinden, sen ihtiyaç duyduğunda dizilen bahanelerden yorulur...
*
Kavgadan, ihanetten, suyun akışına karşı yüzmekten,
Filler tepişirken ezilen çimenleri seyretmekten,
İnsanların bitmeyen hırsından, nefislerin hırçınlığından,
Zalimlerin azgınlığından, bitmeyen savaşlardan,
Sıvazlanan tabutlar ağlamaktan yorulur…
*
Yamalı yüreğine, yuttuğu kara diken içini parçalayıp geçerken ses çıkarmayan diline, tebessümün ardına saklanan hüznüne “Sus” demekten yorulur...
Bu yorgunluğumuz hep söyleyemediklerimizden… Anlatmak ama anlaşılamamaktan, yaralanmaktan iyileşememekten. Şartların ağırlığı değil ama hâlden anlamayanların sağırlığından… Olsun...
Biz ki gurbetteyiz; vuslata erince hem dilleneceğiz hem de dinleneceğiz…
Çaya şeker yerine hayallerini atıp her yudumladığında hüzün tadı almaktan,
Canımızı yakan sesimizi kısan anılardan,
Ayazda umutlarımı yolcu edip, bir de kendine bilet almaktan yorulur...
*
Özen gösterdikçe hırpalanmaktan, dilini ‘keşke’lerin sarmasından yorulur...
Herkese yetişip kendini ertelemekten, güçlü görünmekten; kendi düğüm düğümken başkalarını çözmekten,
Takati yokken bile insanların gelip senden dinlenmelerinden, sen ihtiyaç duyduğunda dizilen bahanelerden yorulur...
*
Kavgadan, ihanetten, suyun akışına karşı yüzmekten,
Filler tepişirken ezilen çimenleri seyretmekten,
İnsanların bitmeyen hırsından, nefislerin hırçınlığından,
Zalimlerin azgınlığından, bitmeyen savaşlardan,
Sıvazlanan tabutlar ağlamaktan yorulur…
*
Yamalı yüreğine, yuttuğu kara diken içini parçalayıp geçerken ses çıkarmayan diline, tebessümün ardına saklanan hüznüne “Sus” demekten yorulur...
Bu yorgunluğumuz hep söyleyemediklerimizden… Anlatmak ama anlaşılamamaktan, yaralanmaktan iyileşememekten. Şartların ağırlığı değil ama hâlden anlamayanların sağırlığından… Olsun...
Biz ki gurbetteyiz; vuslata erince hem dilleneceğiz hem de dinleneceğiz…
Ninem diyor ki; Sabır acıdır; ama meyvesi tatlıdır...