Zahmetsiz rahmet olmaz

Malum dünyaca zor bir dönemden geçiyoruz. Maddi manevi zorluklar ve sağlıkla ilgili riskler eşliğinde hayat ekstra zor. Sıkılıyoruz, yıpranıyoruz, yoruluyoruz ve birçoğumuz iş dönüşü gerginliğimizi eve taşıyoruz. Üzerimizdeki bu stresi bir şekilde evdekilere yansıttığımızda üzülüyoruz. İşte tam da bu noktada bize minik olsa ışık tutacak bir hikâyecik:
Eski çiftlik evimizi restore etmek için tuttuğum marangoz, işteki ilk gününü zorlukla tamamlamıştı. Arabasının patlayan lastiği onun işe bir saat geç gelmesine neden olmuş, elektrikli testeresi iflas etmiş ve şimdi de eski püskü pikabı çalışmayı reddetmişti. Onu evine götürürken yanımda âdeta bir taş gibi oturuyordu.
Evine ulaştığımızda beni, ailesiyle tanışmam için davet etti. Arabadan indik, eve yürürken küçük bir ağacın önünde kısa bir süre durdu, dalların uçlarına her iki eliyle dokundu.
Kapı açıldığında; adam şaşırtıcı bir şekilde değişti. Yanık yüzü tebessümle kaplandı, iki küçük çocuğunu kucakladı ve eşine sevgiyle sarıldı.
Daha sonra beni arabaya yolcu etmeye geldiğinde; ağacın yanından geçerken merakım daha da arttı ve ona eve giderken gördüğüm olayı sordum.
“O, benim dert ağacım” dedi. “Elimde olmadan işimde bazı sorunlar çıkıyor ama şundan eminim ki o sorunlar, evime, eşime ve çocuklarıma ait değil... Bunun için bu sorunları her akşam eve girerken o ağaca asıyorum. Sabahları tekrar onları oradan alıyorum. Ama ilginç olan ne biliyor musunuz? Ertesi sabah onları almaya gittiğimde, astığım kadar çok olmadıklarını görüyorum...”
Dert bir olaydı ağlamak kolaydı... Hayat kimseye gül bahçesi vadetmiyor, sıkıntıyı uzatmak yenilerini üretecek, mevcudu daha da kötüleştirmekten başka bir işe yaramayacaktır...

Hikâyedeki marangoz kendince bir çözüm için çabalamış ve bulmuş. Bize düşen de kendimize göre çözümlerimizi bulmak...

Ninem diyor ki; Dertsiz baş, bostan korkuluğunda...