İnsanın "eşref-i mahlûkât" olması...

1- İnsan, yeryüzünde "Allah'ın halîfesi" kılınan [Bakara, 30], 

2- "Mükerrem bir varlık" [İsrâ, 70], 

3- "Ahsen-i takvîm üzere yaratılan" [Tîn, 4], 

4- Hem de "eşref-i mahlûkât" ve "zübde-i âlem" olan bir varlıktır. [İnşâallah, yarınki makâlemizde, bu maddeler üzerinde ayrı ayrı durmak istiyoruz.]

Bütün insanların en şereflisi, Kâinâtın Efendisi, başlarımızın tâcı, gönüllerimizin ilâcı, iki cihânın güneşi, Hazret-i Muhammed aleyhisselâmı, lâyıkı vechile, doğru bir şekilde beşeriyete tanıtmak, bizler için bir insanlık, Müslümânlık ve vefâ borcudur. Bu, O'nun ümmeti olmakla şereflenmiş bulunan kültürlü, münevver, imkânı olan ve gücü yeten her Müslümânın işi olmalıdır.

Kesin bir husustur ki, Resûlullah Efendimizi, ilim, irfân ve asâlet sâhibi insanlar medhetmekte; ama câhil, ilim ve edepten mahrûm, nasîpsiz, dînsiz, îmânsız, bozuk kişiler de kötülemektedir. Tabîî ki bu, bir nasip işidir.

Bilindiği üzere, Asr-ı saâdette, Resûl-i Ekrem'i müdâfaa eden kimseler vardı. Meselâ Peygamberimizin şâirlerinden Hassân bin Sâbit (radıyallahü anh) için, Mescid-i Nebevî'ye bir kürsü de konulmuştu. O, oradan müşriklere şiirle cevap verirdi. Peygamber Efendimiz de onun şiirlerini beğenirdi. Çünkü onu medhetmek dînen çok hayırlı bir iştir.

***

"Gerçekten sen, büyük bir ahlâk üzeresin" (Kalem, 4) âyet-i kerîmesinde, Yüce Allah'ın büyük iltifâtına mazhar olan Sevgili Peygamberimiz, Kur'ân'dan ibâret olan güzel ahlâkını, hayâtında sergilediği tatbîkâtı, emir ve tavsiyeleri ile ümmetine teblîğ etmiştir. 

"Onun şahsında, Allah'ı ve âhiret gününü umanlar ve Allah'ı çokça hâtırlayanlar için güzel edeb ve ahlâk nümûneleri vardır " (Ahzâb, 21) âyet-i celîlesi, O'nun "üsve-i hasene" [nümûne-i imtisâl=en güzel örnek] olduğunu ne güzel ifâde etmektedir? 

Yine Cenâb-ı Hak, O'nun hakkında şöyle buyurmaktadır:

"(Ey inananlar!) Andolsun ki, size içinizden, kendinizden öyle bir Peygamber gelmiştir ki, sizin sıkıntıya uğramanız, ona çok ağır gelir. O, size çok düşkün [üstünüze çokça titreyen], mü'minlere karşı çok şefkatli ve gâyet merhametlidir." (Tevbe, 128)

Kezâ Yüce Rabbimiz: "Peygamber, mü'minlere cânlarından evlâdır, ileridir, daha yakındır; [O, mü'minler nazarında kendi nefislerinden, cânlarından daha önce gelir; Mü'minlerin, Peygamber'i kendi nefislerinden çok sevmeleri gerekir.] O'nun hanımları da onların anneleridir..."[Ahzâb, 6] buyurmuştur. 

İslâm dünyâsında, Peygamber Efendimizi medheden on binlerce kitap, kasîde ve diğer eserler yazılmıştır. Arap, Fars ve Türk edebiyâtında görülen "Na'tlar", hep O'nun için yazılmıştır.

Resûlullah Efendimiz, günümüzde de bütün dünyâ milletlerinin, ilim adamlarının, devlet, siyâset ve fikir adamlarının, edîplerin, târihçi ve askerî şahsiyetlerin alâkasını çekmekte, bunların her biri O'nu biraz inceledikten sonra hayrânlık ve şaşkınlıklarını dile getirmektedirler. 

Ne var ki, Müslümân olmayanlar, Habîb-i Ekrem Efendimizin sâdece idâreciliği, dehâsı, askerî, sosyal ve diğer taraflarını görmekte, yalnız bunlara bakarak O'nu tanımaya çalışmaktadırlar. Müslümânlar da, Peygamber Efendimizin güzellik ve üstünlüklerini ilimleri, ihlâsları ve O'na olan muhabbetleri kadar, derece derece görmekte ve anlayabilmektedirler. Bunlardan zâhir âlimleri O'nun zâhirî vasıflarını, bâtın âlimleri de bâtınî güzelliklerini görebildikleri kadar dile getirmişlerdir. 

Ulemâ-i râsihîn denilen hem zâhir ve hem de bâtın bilgilerinde üstâd ve Peygamber Efendimize vâris olan yüksek İslâm âlimleri ise, O'nu bütün güzellikleriyle görmüş ve âşık olmuşlardır. Bunların en başında Ebû Bekr-i Sıddîk (radıyallahü anh) gelmektedir. O, Resûlullah Efendimizdeki nübüvvet nûrunu görmekte, O'nun üstünlük, güzellik ve yüksekliklerini idrâk ederek, O'na âşık olmakta, O'nu sevmekte, O'na tâbi ve teslîm olmakta, mâlını ve cânını O'nun uğrunda fedâ etmekte öyle ileri gitmiştir ki, başka hiçbir kimse Ebû Bekr-i Sıddîk (radıyallahü anh) gibi olamamıştır, onun mertebesine ulaşamamıştır.