Öyle bir nimete kavuşmuştu ki!..

 

İbrahim, o gidip de geri gelmeyecesi günü hatırladı. Çeşme başına gelen adamın at tekmeleriyle parçalanmış kafası gözünün önüne geldi. “Lâ havle ve lâ kuvvete illâ billâh…” çekti, hocasını düşündü. İsmail Fâkirullah ismi kalbinden geçince karanın ak olması gibi değişiyor, ferahlıyordu.

Bu çeşmeden su getirme hadiseleri başına ne işler açmıştı, ne şimşekler çakmış, gökyüzünden kavrulmuş karanfiller dökülüvermişti etrafına? Endişelerinden, korkularından olsa gerek boynu, boğazı sıkılıyor, göğüs kafesi daralıyor, nefesi ha kesildi, ha kesilecek gibi gerildikçe geriliyordu.

İsmail Fâkirullah hazretleri hiç boşa konuşmazdı. Her şeyi maksatlı ve yerindeydi. Ne fazla ne eksik. O sıradan, anlık bir şeymiş gibi olabileceklerden değil, o ebedi saadetten bahsederdi her yerde, herkese. Onun muhteşem gözleri; defalarca yanıp sönen çıra gibi süt beyazı kâğıttan, dipsiz karanlığa gidip geldikçe gönül alan bakışları ile insanın kalbi hoplardı.  Fazla bir şey söylemesine lüzum yoktu.

Sanki huzurlarındaymış gibiydi. O sohbete başlayınca gayr-i ihtiyari açık bırakılmış dudaklarından inci misali dişleri, şeffaf bir tülden nur hüzmeleri sızar gibi parıldardı. Öncesiz, sonrasız ve zincirleme bir görüntünün zihin boşluğunda salınımıydı her şey. Hayat kadar sıcak ve bir o kadar da vazgeçilmez bir hakikatle karşı karşıyaydı sanki.

O öyle bir nimete kavuşmuştu ki; gecesi gündüz olmuştu da farkında değildi sadece.

                             ***