Gökyüzünün açık, güneşli olduğu bir gündü...

 

İçeride kimler yoktu ki:

- Aaa Ayşe yengem, Safiye halam, Nazire ezem, Ali Emmim, Molla Muhammed emmim! Ooo bütün sülâle buradaymış meğer… Elhamdülillah efendim!

- Bir İbrahim’imiz eksikti o da geldi.

- Hoş geldi, safalar getirdi.

Bir şey noksandı, kulakları onun güzel sesini duymak için dikkat kesilirken gözleri, kaçamak bakışlarla köşe bucak onu arıyordu. Ağlamaklı, darmadağınık yalnızlığının sesi, ipince bir sızı vardı kalbinin ta üzerinde. Karşılayanları tek tek saydı, biri yoktu yine, en mühimi, uykularını kaçıranı yoktu ve en acısı soramıyordu da. “Firdes’im nerede?”

Halacığı İbrahim’in kolundan tutarak çekiştirdi, yan odayı işaret etti. Firdevs su rengi Bursa ipeği elbisesinin içinde bir masal perisi gibi tebessüm ediyordu. O ilk gece gördüğü gibi taptaze, dipdiriydi. Sadece bütün kalbiyle “elhamdülillah” dedi kendisi bile duymadı ağzından çıkan sesi.

             ***

Gökyüzünün açık güneşli olduğu bir gündü. Şehrin dört bir yanını hasretle gezdi İbrahim: Konu komşu, eş, dost, hısım akrabalarını ziyaret etti. Öğleden sonra pazar yerine uğradı. Her taraf insan ve hayvan kaynıyor… koyun, keçi, sığırlardan geçilmiyordu. Öyle dalmış kendinden geçmişti ki birden gür bir sesle irkildi. Bu kez gökten düşen bir yıldırım tesiri yapmış, iliklerine kadar sarsılmıştı. Unuttuğu meczubu ve sesi ummadığı yerde ve zamanda karşısında görünce anlatılamaz bir tedirginlik yaşadı. Gayriihtiyari küçük bir tahta köprünün altına sığındı. Oldukça iyi gizlendiği yerden meydanda olup bitenleri köylülerin, tüccarların, çocukların ve hatta hayvanların nasıl kendi âlemlerinde rahat edebildiklerine ve onun gördüğünü hiç göremediklerine bir daha şahit oluyordu. O aslında korku ve şaşkınlık içinde derdine derman arıyordu. “İnşallah bu hâlimi kimseler görmez, Firdevs’ime söylemez” deyip bekledi.