Urus belası ve Ermeni zulmü...

 

Nene Gelin, sararmış, kuru otların üzerine oturmuş göz pınarlarından birbiri ardı sıra yuvarlanan gözyaşlarının arasından olup bitenlere bakıyor. 

Oturduğu yerdeki yaprakların sarı turuncu parıltısı gözlerini kamaştırıyordu. 

Gerideki bahçe duvarını gözden saklayan hâkî renk tayalardan, tezek kalaklarından etrafa kesif, acı bir koku yayılıyordu.

Daha dün denecek günlerde düğünü olmuş, kız arkadaşlarıyla el ele bar tutup ne kadar da eğlenmiş, oyunlar yapmışlardı. 

İlk evladını, evdeki telaşı, Mehmet Efendi’nin gülen gözlerini, anacığının heyecanını, ikram edilen şerbeti, lohusa yemeklerini, ciğerparesini kucağına alışını, tutmayı becerememesini, büyüklerinin yanında yüzünün kızardığını unutmak ne mümkündü...

Gelin geldiği günden beri hiç kimseden kötü söz işitmemişti.

"Benim yüzümden ailem azarlanmasın, birinin çocuğu dövülmesin, kalpler hiç kırılmasın” endişesiyle hep dikkatli oldu. 

Ebedî saadetin temeli bir bozuldu mu daha dikiş tutturulamazdı. Tecrübeyle sabitti. Allah muhafaza...

“Bu korku beni tiril tiril titretir. Sabahleyin erkenden kalkarım. Sanki bu son günümmüş, biraz sonra ahİrete gidecekmişim gibi hazırlanırım. Temizliğimi tam yapar, evin işlerini beklendiği şekilde düzene koyar, namazlarımı vaktinde kılar, ihtimallerin hepsini tek tek düşünerek hazırlanır, ondan sonra yemeğimi yerim... İşte muvaffak olmanın sırlarından birkaçı..." diyerek kendine kuvvet veren Nene Gelin, istikbâle emin adımlarla ilerlerken bu "Urus" belası, Ermeni zulmü çıkıvermişti karşılarına...

             ***

 

Düğünden sonra “el öpme” denilen Çeperli’deki baba ocağına gelip büyüklerinin elini öpen Nene'ye dedesi, babasından yadigâr kalan el yazması Kur'ân-ı kerîmi boynuna asıp ve kuşağına bir kese gümüş sikke sıkıştırdıktan sonra bir nasihatte bulunmuştu... 

"Bak evladım! Nene’ciğim!" diyerek başladığı o nasihati hiç unutamıyordu Nene Kız...