"Sen de çocuklar gibi panikledin abla!.."
8 Kasım 2020 02:00
"Abla ciddiyim! Babamın, anamın bu fakir milletin hâli nice olacak?"
Ağzında bir şeyler varmış gibi yutkundu, sonra ses tonunu düşürdü, uzaktan talebelere baktı Hoca Hanım. Herkes kendi âleminde derslerine çalışıyordu.
Nene, onlara en yakın yerde oturduğundan bütün konuşmaları rahat duyabiliyordu. Ermeni, Urus isimleri geçince dedesinin anlattıkları aklına geldi daha bir kulak kabarttı. Zaten kimsenin de gizli saklısı yoktu. Çocukların okumalarına mâni olmamak için sessiz konuşuyorlardı. Devamlı hareket hâlindeydi Osman Bedreddin Efendi. Ara sıra ak dişleri inci gibi parıldıyordu. Heyecandan olsa gerek çocuk adam dizlerindeki yamalara vura vura yeniden söze girdi:
- Ben üzüntülüyüm abla!
- Bırak o büyük adam laflarını, diğer çocuklar gibi düşün!
- Yılan deliğinden çıkmış üzerine doğru geliyorsa…
- Hani nerede?
- Bak sen de çocuklar gibi panikledin abla!
- Seni gidi seni!
- Abla ciddiyim! Başımıza gelebileceklerden dolayı hüzünlüyüm! Babamın, anamın bu fakir milletin hâli nice olacak? Osmanlı hepten yok olursa, buralarda bize yer yok abla!
- Bırak o büyük adam laflarını, diğer çocuklar gibi düşün!
- Yılan deliğinden çıkmış üzerine doğru geliyorsa…
- Hani nerede?
- Bak sen de çocuklar gibi panikledin abla!
- Seni gidi seni!
- Abla ciddiyim! Başımıza gelebileceklerden dolayı hüzünlüyüm! Babamın, anamın bu fakir milletin hâli nice olacak? Osmanlı hepten yok olursa, buralarda bize yer yok abla!
Ablası, bu cümleye fena hiddetlenmiş olmalı ki:
- Sanki Urus gelmiş, herkesi kılıçtan geçirmiş gibi bir hâliniz var Osman Bedreddin!
- Şimdi öyle değil de “olabilir” endişesi içinde millet! Hicret etmeyi düşünenler bile var!
- Ne güzel yaşayıp gidiyorduk! Neyi, nereye, kime bırakalım da yollara düşelim?
- Ben de o tehlikeye dikkati çekiyorum. Canımı düşünmüyorum; atamızı, dedemizi, ailemizi, bütün Ümmet-i Muhammed’i düşünüyorum abla!
- İyi de; ben de bu yavruları dağ başında bulmadım, yemlik gibi tarlalarda toplamadım! Ne lazımsa yapalım akıllı kardeşim!
"Canım hocam, talebelerinden bahsedilince nasıl da dirileşmişti. Ama ben; o zaman Osman Bedreddin Efendi’ye acımıştım. Ne bilsin, insanların ne düşündüğünü, duyduklarını anlatıp ‘tedbir alalım’ diyordu sadece…”
- Şimdi öyle değil de “olabilir” endişesi içinde millet! Hicret etmeyi düşünenler bile var!
- Ne güzel yaşayıp gidiyorduk! Neyi, nereye, kime bırakalım da yollara düşelim?
- Ben de o tehlikeye dikkati çekiyorum. Canımı düşünmüyorum; atamızı, dedemizi, ailemizi, bütün Ümmet-i Muhammed’i düşünüyorum abla!
- İyi de; ben de bu yavruları dağ başında bulmadım, yemlik gibi tarlalarda toplamadım! Ne lazımsa yapalım akıllı kardeşim!
"Canım hocam, talebelerinden bahsedilince nasıl da dirileşmişti. Ama ben; o zaman Osman Bedreddin Efendi’ye acımıştım. Ne bilsin, insanların ne düşündüğünü, duyduklarını anlatıp ‘tedbir alalım’ diyordu sadece…”
Böyle kötü zamanlara hazırlıklı olunmadığı için, bu hakikati çocuk yaşta görmek Osman Bedreddin Efendi’yi tedirgin etmiş olmalı ki, hemen müsaade isteyip medreseden ayrılmıştı.
- Abla ben gidiyorum.
- Nereye?
- Bevelkasım’a...
DEVAMI YARIN