Hasırın ucunu kaldırdı ve köyüne son bir daha baktı

 

Osman Bedreddin gören bütün ahali hep bir ağızdan; düşman memleketten kovulana kadar boş durmayacaklarına, her türlü hizmeti seve seve yapacaklarına yemin ettiler.

Hafız Osman Bedreddin’in ablası Nefise Hoca Hanım; hayret ve sevincinden oturduğu kapının eşiğinden kalktı, gözlerine ve kulaklarına inanamamaktaydı hâlâ. Medreseden harp meydanlarına gidecek bu yüreği dolu karındaşını kimseciklere aldırmadan gidip bağrına bastı, alnından öptü…

      

           ***

Kendine has gösterişiyle güz; tabiatı tesiri altına çoktan almıştı. Bir zamanlar insanlarla dolup taşan sokaklar, evler, tandır başları, komlar, merekler, harman yerleri, sönmüş arı kovanı gibi ıssız kalmıştı.

Tabiattaki bütün canlılar, ağız birliği etmişçesine ayrılık türküleri fısıldıyorlardı sanki.

Eski bir taş köprüden son göç arabası geçtikten sonra dönüp köye bir daha “elveda her şeyim” deyip bakmıştı gözyaşlarıyla Nene. Çeperli karanlıklar içinde gittikçe gerilerde kalıyordu. Bütün muhacirlerin yaş dolu gözleri, arkada bıraktıklarındaydı. Sefalet, bütün dehşeti ve acımasızlığıyla üzerlerine çullanmıştı.

Nene Gelin, annesi, kayınvalidesi, Nefise Hoca Hanım, birkaç çocuk üzeri hasırlarla çevrelenmiş bir arabadaydılar. Hasırın ucunu kaldırarak köyüne son bir daha baktı. Toprak yol boyunca kıvrım kıvrım akıp giden dere ay ışığında gümüşten urgan gibi parlıyordu. Yün hırkalarına iyice bürünmüş, çoğu yalınayak çocuklar, toz ve çamura bulanmış peşlerine takılan köpekler, birbirine zincir gibi eklenmiş gibi at, öküz arabaları, atlılar, uzaktan hâlâ seçebildiği eğri büğrü dar sokaklar, câmi, medrese… Tezekten, çamurdan yapılmış yarı yarıya toprağa gömülü penceresiz evler... İçi acıyla burkuldu. Yüzündeki ifadeyi karanlık da olsa yanındakilere göstermemeye çalışıyordu.