"Sizinle konuşmak istediğim bir konu var baba..."

 

Yemekten kalktıktan sonra Cahit Bey ve Hakan koltuklara geçtiler. Oturma odasında çok fazla eşya yoktu. Bir televizyon sehpası, iki koltuk bir kanepe ve bir de masa vardı. Kapının sağ tarafındaki boşluğa kışın soba kuruyorlardı. Havalar artık iyice ısındığı için hafta sonunda el birliğiyle kaldırmışlardı sobayı. Biraz açılmıştı odanın içi sobadan sonra. Yeniden badana isteyen duvarlarda bir iki manzara resmi asılıydı. Yerdeki halı Necile Hanımın çeyiziyle birlikte getirdiği el dokuması bir halıydı…

Necile Hanım sofrayı toplarken Esra bulaşıkları yıkamış çayı koymuştu bile. Her akşam yemekten sonra rutin olarak tekrarlanan şeylerdi bunlar. Hakan, babasının yanına oturmuştu. Onun tedirgin hâli ise Cahit Bey’in gözünden kaçmamıştı:

- Oğlum bir sıkıntın mı var?

Hakan yutkundu. Dudaklarını ısırdı hafifçe:

- Konuşmak istediğim bir konu var baba...

Cahit Bey bir ayağını altına alarak yerleşti koltuğun üzerine. Meraklandığı belliydi.

- Söyle bakayım evladım... Hayırdır inşallah!

- Hayır baba... Annem de gelirse iyi olur.

Necile Hanım kocasının seslenmesiyle ellerini kurulayarak girdi içeriye. Hayretle bir oğluna bir de kocasına çevirdi gözlerini. Cahit Bey boğazını temizledi hafifçe:

- Necile, Hakan bir şeyler söylemek istiyormuş bize. Hele otur da dinleyelim bakalım.

Kadın hemen yanı başındaki koltuğun ucuna ilişti. Hakan her ikisine de dikkatle baktı:

- Anne, baba, biliyorsunuz askerliğimi yaptım, okulumu bitirdim. Allah’a şükür iyi kötü de bir işim var. Bundan sonrası için bazı düşüncelerim var artık. Bir kız arkadaşım var. Biz uzun zamandır görüşüyoruz. Artık bu arkadaşlığımızı evlilik boyutuna taşımak istiyoruz. İzniniz olursa Dilek’le evlenmek istiyorum. En kısa zamanda sizinle tanıştırmak istiyorum…

Necile Hanım şaşırmıştı. Yan gözle kocasına baktı. Cahit Bey’in yüzünde memnun bir ifade vardı:

- Buna sevindim oğlum. Biz de isteriz senin mutlu bir yuva kurmanı. Artık zamanı da gelmişti. Kim bu hanım kızımız? Ailesini tanıyor musun?

- Henüz tanışmadım baba ama babası demir tüccarı. Bir evin tek kızı. Lise mezunu. Bir arkadaş vasıtasıyla tanıştık kendisiyle yaklaşık bir senedir de arkadaşlık ediyoruz. Size hiç bahsetmedim bugüne kadar ama bazı şeylerin oturmasını bekliyordum. Artık bu kızla bir ömür boyu yaşayabileceğime emin olduğum için size açılıyorum. Umarım beni anlayışla karşılarsınız.

Cahit Bey atıldı:

- Tabii ki oğlum. Bir yuva kurmak senin en doğal hakkın. Bu konuda biz üzerimize düşen ne ise yaparız merak etme. Getir bakalım bu hanım kızı. Tanışalım.

Necile Hanım bir şey söylemiyordu. Hakan annesine döndü:

- Sen konuşmuyorsun anne?

- Ne diyeyim evladım. Sen karar verdiysen bize onaylamak düşer.

Hakan memnun bir şekilde ayağa kalktı:

- Teşekkür ederim. Eminim siz de çok seveceksiniz Dilek’i… DEVAMI YARIN