Buluşalım...

Amca çocuğu telefon etti: -Hüseyinciğim, bugün Düsseldorf'tan biniyorum, Sabiha Gökçen'e ineceğim. Akşam Sapanca'da olurum. Yarın Kartepe'de buluşalım olmaz mı? Şöyle öğlen yemeğinde... Olmaz mıydı hiç... Bir buçuk yıldır görüşmüyordu iki amcaoğlu... Bizim Hüseyin sabahı zor etti. İstanbul'dan "vakitlice" çıktı; kuzeninden önce Kartepe'de olmak niyetindeydi. Arabayı delice kullanıyordu. Kartepe'ye çıktığında saatine baktı; 11:48... Gelen giden yoktu. Kuzeninin Almanya'daki cep numarasını çevirdi; kapalıydı. "Tabii ya, Türkiye'ye gelince buradan geçici kart alıyor. Onun aramasını beklemekten başka çare yok" diye düşündü. *** Bir an önce kavuşma isteği yerinde oturtmadı Hüseyin'i... "Yolda karşılayayım" diye arabaya atladı. Restoranın bahçesindeki masaları silmekle meşgul görevliye: -Ben misafirimi karşılamaya gidiyorum. Bir başka yoldan, benim göremeyeceğim şekilde gelirse, beklesin döneceğim, dedi. *** Tesislere haber geldiğinde yaklaşık on üç dakika geçmişti. Kartepe'ye çıkan yolun bir virajında ağır kaza olmuş, birbirine çarpan iki araç taklalar atarak yuvarlanmıştı yokuş aşağı... 3 ölü vardı. Olay yerine gelen jandarma, dramatik kazanın daha da hazin neticesini açıkladı. Kazada ölen üç kişiden ikisi aynı soyadını taşıyordu! Kuzenini karşılamaya giden Hüseyin yokuş aşağı hızla inerken amcaoğlu ile arkadaşının bulunduğu otomobile çarpmıştı. Kartepe yerine ahirette buluşmuşlardı! *** "Bizim cenazeyi", yani personelimiz Hüseyin'i almaya giden ekipte, Vakıf'ta çalışan bir arkadaş da vardı. Dönüşte söylediği şu cümle burgu gibi içimi deldi resmen: -Ya inanamıyorum... Daha dün Hüseyin abi beni aradı, "Vakıf olarak, camiada ölenleri mesaj bilgisiyle gönderiyorsunuz ya, benim cebime gelmiyor" dedi. Ben de cep telefonunu bizim listeye ekledim. Cenazesini almaya gittiğimizde vites kutusunun yanında cep telefonu duruyordu. Baktım mesaj gelmiş Vakıf'tan; "Arkadaşımız Hüseyin Gül vefat etti" diye...