Hatıralar sarmış dört bir yanımı...

17 Mayıs 2000'de heyecandan çatlayan kafamızla izlemiştik G.Saray'ı Parken Stadında... Bu kez Eray var, o gün destan yazan Taffarel'in yerinde...

Hayır, benzerlik aramak boşa gayret... Hiçbir şey eskisi gibi değil. Capone'nin set çektiği alan bomboş; "çakma" sol bek Riera ceza sahasında dolanıyor, Jakobsen o boşluktan ortayı yapıyor, üç adamımıza rağmen Braaten şık dokunuyor, 1-0....

Daha tribünler yeni yeni oturmuş koltuklarına...

Çıkık omzunu sardırıp "savaşa" devam eden cengaver Bülent Korkmaz nerede? Ne Semih, ne Chedjou o "karatta" değil.

Al işte... Popescu olsaydı, arka direkte Jorgensen'i bomboş bırakır mıydı; top direkten dönüyor!

G.Saray dökülüyor... Takımın en iyisi gibi görünen Bruma bile Ergün Penbe'nin performansından uzak...

İlk yarım saatin şaşkınlığını attıktan sonra bir korner topuna Melo yükselip kafayı yapıştırıyor, direkten dönüyoruz. Arif Erdem'in şutunda ayağa kalktığımız gibi...

Hayır... Bu takım o takım değil. Ümit Davala olsaydı, o Braaten kopup gelebilir miydi elini kolunu sallayarak kalemizin önüne; neyse ki karşı karşıya durumda Eray çıkarıyor.

Düşünün, ilk yarıdaki tek net pozisyonumuz 43'te geliyor; Aydın Yılmaz'dan beklenmeyecek harika bir orta, Drogba gökyüzüne dikiyor topu...

***

İkinci yarıda biraz dikleniyor G.Saray... Kopenhag İdman Yurdu'nu sahasına hapsediyor.

Ama Drogba bu akşam bir Hakan Şükür değil... Kafa vuruşları saçma sapan yerlere gidiyor.

Roberto Mancini selefi Fatih Terim gibi cesaret gösterine kalkışıyor; önce niye oynatığını kendisinin de anlamadığı Aydın Yılmaz'ı çıkarıp Ceyhun'u sahaya sürüyor. Genç futbolcu orta saha yı çekip çevirmeye başlıyor ki, bu kez Umut Bulut'u içeri atmak için Semih'i çıkarıp, Ceyhun'u defansın içine gömüyor.

Olmuyor... Hayır, bu takım o takım değil... Gözlerimiz kulübeyi tarıyor, Hasan Şaş yok orada... Hakan Ünsal yok...

Yengiliye isyan edip kırmızı kart görecek Hagi yok.

Uzatmaya ne hacet...  Galiba ruh yok...