Bir teselli ver!

Bir arkadaşım Covid’i atlattıktan sonra şöyle söylemişti; “Hastalık hafif geçti. Ama gelen telefonlar yüzünden birkaç kez gittim geldim.”

Sonra örnek olarak bir telefon konuşmasını anlattı. Sağlam adamı hasta yapacak diyalog şöyle;

- Abi, sesin kesik kesik geliyor. İyisin değil mi?
- Öyle mi ya? Öhö öhö. Ne bileyim. İyiyim aslında.
- Nefesin gitmiş gibi. Kandaki oksijen seviyesini ölçen bir cihaz var. İstersen getireyim, bir bak.
- Yok hocam, gerek yok. Sağ ol.  
- Tamam, bir ihtiyaç olursa sakın çekinme! Oksijen tüpü falan…

Hafta başında benim de testim pozitif çıkınca ister istemez aklıma bunlar geldi. Sonra da aklıma gelen başıma geldi. Testim ne zaman negatife döner bilmiyorum ama gelen aramalar sayesinde benim negatife dönmem çok uzun sürmedi.

Bu hastalıktan dolayı binlerce insanı kaybettik. Tedavisi çok uzun süren ve olumsuz olarak etkilenen çok kişi oldu. Bu yüzden aslında bu hastalık üzerinden mizah yapmak istemezdim. Ama yazmasam da olmayacaktı. Kusura bakmayın artık.

Bu illetten dolayı vefat edenlere Allahtan rahmet diliyorum. Hasta olanlara da Rabbim tez zamanda şifa ihsan eylesin. Âmin...

          ***

Test sonucu pozitif çıkınca hemen hazırlıklar başladı. Önce vitaminleri alfabetik sıraya göre masanın üzerine dizdim. Çinko, demir, bakır ve bilumum takviye ilaçlarıyla ortalık şantiye alanına döndü.

Omicron varyantı hafif geçiyor diye bayağı bir rahattım. Vitamin alacağız, bol sıvı tüketeceğiz, meyve sebze yiyeceğiz falan derken gelip geçecekti işte. Ama telefonlar başlayınca hastalığın seyri de değişmeye başladı.

Önce Gaziantep’ten bir arkadaşım aradı. Telefon görüşmemize baştan sona ölüm teması hâkimdi. İlk gol de birinci dakikada geldi. “Bu aralar vakalar hafifledi diyorlar ama geçenlerde 11 tanıdığım aynı gün öldü.” Bir şey demedim. Diyemedim yani. Sonra, “Eninde sonunda öleceğiz abi” diye devam etti. “Önemli olan iyi amellerle göçmek öbür tarafa” “Amenna” diye karşılık verdim. Telefonu kapatmadan önce de son nefeste imanın en büyük nimet olduğunu söyleyip, “Hiç kafaya takma hocam. İnşallah hafif atlatırsın” dedi. “İnşallah” dedim cılız bir sesle. Telefonu kapatınca hemen ateşimi ölçüp, biraz çinko takviyesi yaptım...

Başka bir tanıdığım “Çoluk çocuk nasıl?” diye sordu. “İyiler çok şükür. Küçük oğlan biraz ateşli sadece” dedim. Bir sessizlik oldu. Sonra arayan kişi, “Aman, çocuklara bir şey olmaz deyip tedaviyi ihmal etmeyin. Koronaya bağlı çocuk ölümleri bayağı çoğaldı” dedi...

Başka bir arkadaşım aradı. Nefes nefeseydi. “Biraz önce duydum, çok üzüldüm” dedi taziye ses tonuyla. “İyi misin? Evde misin?” diye sordu. İyi olduğumu söyledim. “Sesin gitmiş” dedi. Bir şey söylemeye çalıştım. Hakikaten sesim çıkmadı. “Tutulum var mı tutulum?” diye sordu. “Ne tutulumu abi?” dedim. “Akciğer” dedi. “Yok galiba” dedim. “Bu işin galibası olmaz hocam!” dedi sert bir şekilde. Sonra sesimin çok iyi gelmediğini, mutlaka bir hastaneye gidip gözükmem gerektiğini söyleyip telefonu kapattı...

Başka bir tanıdık ateşimin olup olmadığını sordu. “Çok şükür yok” dedim. “Neyle ölçüyorsun?” diye sordu. “Dereceyle işte” dedim. “Dijital mi cıvalı mı?” diye devam etti. İçimden “Geliyor bir şey” dedim ve “Dijital” diye cevapladım. “Ah be güzel kardeşim! Onlara güven olmaz. 40’ı 35 gösterir, haberin olmaz. Maazallah sonrası kötü olur. Cıvadan şaşmayacaksın!” dedi. O andan itibaren dereceye de zerre güvenim kalmadı. Ve içten içe yanmaya başladım...

Birisi “Nefes almakta zorlanırsan kozalak şurubu iyi geliyormuş” dedi. Başka birisi ambulans çağırınca hangi hastaneye gitmesi gerektiğini söylemem konusunda sıkı sıkıya tembihte bulundu...

          ***

Bu teselli seanslarında hep ölüm kol gezse de kendimi çok bahtiyar hissediyorum. Çünkü büyükler ne demiş; “Dost dediğin Allah'ı ve ölümü hatırlatandır. Düşman da bu ikisini unutturan.”

Ha, bu arada “Aşıların tam mı?” diye soranlar oldu. Aşılarımı yaptırdım ama soruyu böyle sormamak lazım. Hem kulağa garip geliyor. Hem de insanın tuhaf bir şekilde muhatabını ısırası geliyor.

Kalın sağlıcakla!