Olan çocuklara oluyor...
İzmir'den yazan bayan okuyucumuzun hatırasına kaldığımız yerden devam ediyoruz... Evlendiğiadamın, daha önceki evliliğinden olan kızına öz annelik yapmaya gayret gösteren bayan okurumuzun bir de oğlu olur. Ancak kocasıyla kendisi de geçinemez ve ayrılır. Adamın birinci evliliğinden kızı, bu evliliğinden de oğlu vardır ama her iki çocuğun velayeti de adamda kalır. Çocukları babaanneleri büyütür. Yıllar sonra kız iyice büyüyüp serpildiğinde babasının küfür ve dayağından, ondan da öte kendisine sarkıntılığından nefret eder... Bir gün de sinemadan geç geldiği için babası dayak atar ve evden kovar. "Genç kız önce tanıdıklarının yanına sığınmış. Bir süre sonra onlar da istememişler. Derken sahipsiz kız sokağa düşmüş. Yani kötü yola girmiş... Babaannesi yatalak hasta. Torununun evden kaçmasına dayanamayan kadın üç ay hasta yatmış. Ekimde vefat etti. Allah rahmet eylesin, 75 yaşındaydı. Sonuçta evliliğimden olan kendi oğlum ve sapık babası, yani iki erkek bir evde yaşama çabası veriyorlar. Derken bir sene sonra bir bayram günü, arkadaşlarımla çay bahçesinde oturuyordum. Üvey kızımı gördüm. İki kız geliyorlardı. Seslendim yanıma çağırdım. O gün dört saat konuştuk. Ondan sonra da arada bir görüştüm. Babası görüştüğümü bilmiyor. Bilse oğlumla beni görüştürmez. Zaten oğlum şu an üniversitede okuyor. Allahıma binlerce şükür, oğlum iki senelik bir okulu kazandı. İzmir'in dışında okuyor. Dedim ki bir gün üvey kızıma. "Kızım yavrum, ne olursa olsun vazgeç bu yoldan. Git babanla konuş." Babası her defasında "Senin gibi kızım yok" diyor ve yüzüne kapatıyormuş. Dedi ki cevap olarak: "Anne, halam bana kucak açmadı. Kimse bana kucak açmadı." Ailem bu olayı duyduğunda çok üzüldüler. Ben öz annesi değilim ama inanın size yemin ederim, benim maddi durumum iyi olsa hiç tereddüt etmeden yardımcı olurdum. Bir sene İzmir'de kaldı. Saf olduğu için kandırmışlar. Biri varmış, "evlenelim" demiş. Onun peşine takıldı. Ankara'ya gitmiş. O bırakmış. Bir başkasıyla evlenmiş. Çok sevindim. Evine ocağına sahip ol kızım dedim. Sonradan duydum ki o da art niyetli biriymiş. Derken bu kızcağız artık ordan oraya derken karın tokluğuna sarhoşların mezesi olmuş. Ben bu olayların sadece filmlerde olduğunu sanıyordum. O kadar üzülüyorum ki anlatamam. Şimdi sesleniyorum anne ve babalara, çocuklarınıza sahip çıkın. Kız annesini, Almanya'yı arıyor. Hiç ilgilenmemiş, yardımcı dahi olmamış. Kendi öz anneannesi, teyzesi, dayısı var İzmir'de. Bir bardak su bile paylaşmamışlar. Bu zavallı kızcağızı öz babası kendi eliyle itmiş sokağa... Ne olur sevgi olsaydı saygı olsaydı. Annesi ilgilenseydi. Fedakarlık nerede. Anne var annecik var. Evet ben de ayrıldım. Ama haftada bir oğlumu görmeye gittim. Telefon ettim. Her ne kadar babası beni kötülese de o benim oğlum. Ne enteresandır ki çocuğunun bu perişan halinden öz annesi umarsız. Ben o aileden seneler önce ayrılmışım ama vicdanım sızlıyor. Yazık, bu çocuk bunları hak etmedi. Ne hayalleri vardı? Ne kadar çeyiz yapmıştık rahmetli babaannesiyle... Duydum ki babası çeyizlerini satıp parasını yiyormuş. Halaları çeyiz sandığını boşaltmışlar. Allah büyük. Her namazda dua ediyorum. Allah ıslah etsin, herkesin kalbine göre versin. Babasının bir evi var. İleride bir şey olduğunda -ki kötülere bir şey olmaz- o ev oğlumla üvey kızımın olacak. Yarı yarıya bölüşecekler. O kızcağızın hakkını kimseye yedirtmem. İşte benim hayatım da böyle. Gerçekten roman gibi. Hepsini yaşadım. Üvey kızım şu an 30 yaşında ben 38 yaşındayım. İnanın benden çok çökmüş. En son mide kanaması geçirmiş, hastanede yatmış. Tabii sarhoşları eğlendireyim derken çektiği azaplar sebebiyle sıkıntıdan mide kanaması geçirmiş. Bu kız küçükken benimle oruç tutuyordu. O zamanlar arkadaş gibiydik. Ne hayalleri vardı. Ama maalesef yine de fatura çocuklara çıkıyor. Anne kendi hayatını yaşıyor, babası da öyle ama olan çocuklara oluyor...