Rabbim dualarımı kabul etti

“Bilemedim ki o gün benim için de yeni bir gün olacakmış, o gün benim için de doğacakmış...”

 

 

Hastane odasında çaresizliğin verdiği acıya bir de evlatlarımdan çoluk çocuğumdan ayrı kalmanın acısı eklenmişti. Hele bu ayrılık bayram haftasına denk gelince daha da katmerli olmuştu.

Söylemesi kolay ama her bayram annesi babasıyla bayramı kutlayan çocukların babasız bayram yapacak olması nasıl bir duyguydu? Bunun tarifi olabilir miydi?

İşte ben de hayattaydım ama hastaydım… Hastanede ben de onlarsız yaşayacaktım bayramı…

Gece gözlerimden akan yaş yatağımı ıslatmış da haberim yok… Kendime mi ağlıyorum, çocuklarıma mı, kim bilir?

Vakit sabaha erişmişti ki sala sesleri duyulmaya başlamıştı… İçimden bir ses dedi ki:

“Aç ellerini ve yalvar Allaha!”

İnanın kalbimde şu yazdığım kâğıt kadar beyaz bir leke olmadan, şek ve şüphe duymadan samimi bir kalp ile ellerimi dua eder vaziyete getirdim, yatağımda ağlaya ağlaya yalvardım:

“Ey yüceler yücesi Allah’ım… Ben senin aciz bir kulunum. Bu canı veren de alacak olan da sensin. Bunu istediğin zaman alacak olan da gene sensin. Bunda hiç şek ve şüphem yoktur. Yalnız, bende emanet olan candan başka bir eş ve iki tane de yavru var… Ben ölürsem onların boynu bükük ve sefil kalacaklarına üzülüyorum. Yüceler yücesi Allah’ım, bu hastalığımın dermanını, onların hatırı için ver Rabbim. Beni, sevdiğin kullar hürmetine bu hastalıktan kurtar. Şifayı ancak sen verirsin. Sen yüceler yücesisin… Âmin...”

Dilimin döndüğünce böyle duada bulundum. Ortalık ağarmış, güneş ufuktan doğmuş vaziyetteydi. Bilemedim ki o gün benim için de yeni bir gün olacakmış, o gün benim için de doğacakmış…

Cenab-ı Allah dualarımı kabul etmişti. O bayramın bir hafta sonrası hastaneden iyileşmiş olarak taburcu edildim. Nasıl iyileştiğimi ben de anlamadım. Ben anlamadım da doktorlar anladı mı sanki? Dediler ki: "İçtiğin ilaçlar netice verdi. Çabuk iyileştin. İki ay kadar da evde istirahat ve perhiz yaparsan bir şeyciğin kalmaz. Hastane ortamında pek kalma yeter artık seni taburcu edelim..."

Şimdi aradan yıllar geçti, oğlum da kızım da büyüdü ev ocak oldular. Evde huzurlu bir yuvamız var… Bana o hastalığı veren, dualarımı kabul edip iyileştiren beni kendine yalvartan başkasına yalvartmaktan kurtaran Rabbime şükürler olsun…