"Kulum beni zikrederse ben de onu zikrederim"

 

Ebû Ca’fer Münâdî hazretleri hadîs âlimlerindendir. 171 (m.787)’de doğdu. 272 (m. 885)’de Bağdâd’da vefât etti. Rivâyet ettiği hadîs-i şerîflerden bazıları şöyledir:

Enes bin Mâlik (radıyallahü anh) şöyle bildiriyor: “Resûlullah (sallallahü aleyhi ve sellem) Ubey bin Ka’b’a (radıyallahü anh) “Allahü teâlâ, sana Kur’ân-ı kerîm okumanı, yahut okutmanı emrediyor” buyurdular. Ubey bin Ka’b (radıyallahü anh) da “Size ismimle mi bildirdi?” dedi. Resûlullah “Evet” buyurdular. Ubey bin Ka’b (radıyallahü anh) “Rabb-ül-âlemînin yanında zikredildim mi?” diye sordu. Resûlullah “Evet” buyurdular. Bunun üzerine Ubey bin Ka’b’ın iki gözünden yaş boşandı.”

Enes bin Mâlik (radıyallahü anh) buyurdu ki: “Resûlullah Medine’ye geldiğinde, Ensârın çocuklarına selâm verir, başlarını okşardı.”

Abdullah bin Ömer’in (radıyallahü anh) bildirdiği hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: “Üç şey iyiliğin hazinesidir: Hastalığı gizlemek, musibeti gizlemek, sadakayı gizlemek. Allahü teâlâ buyurur ki: (Kulumu bir belâ ve hastalığa düçâr ettiğimde, sabreder ve ziyâretçilerine şikâyet etmezse, ona, iyileştiğinde etinden iyi et, kanından iyi kan veririm. Böylece ya onu hastalık kaydından azâd eder, günahsız kılarım, veya ölürse, rahmetime sahip ederim).”

Süfyân bin Abdullah (radıyallahü anh), bir gün Resûlullah efendimize “Yâ Resûlallah! Bana İslâmdan öyle bir kelime söyleyiniz ki, sizden sonra onu kimseye sormayayım” dedi. Resûlullah efendimiz; “Allahü teâlâya inandım de! Sonra dosdoğru ol!” buyurdu.

Ebû Hüreyre’nin (radıyallahü anh) bildirdiği hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: “Ben sizi terk edersem, beni terk ediniz. Ancak, sizden öncekilerin helak olmalarının sebebi, çok soru sormaları ve peygamberlerine muhalefet etmeleri idi. Sizi hangi şeyden nehyetmiş isem, o şeyden uzaklaşınız. Hangi şeyi yapmanızı emretmişsem, onu gücünüz yettiği kadar yapınız.”

Câbir bin Abdullah’ın (radıyallahü anh) bildirdiği hadîs-i şerîfte, Resûlullah; “Duânın en efdali elhamdülillah, zikrin en efdali Lâ ilahe illallah’tır” buyurdu.

Ebû Hüreyre’nin (radıyallahü anh) bildirdiği hadîs-i kudsîde buyuruldu ki: “Ben, kulumun beni zannettiği gibiyim ve kulum beni andığında, onunla beraberim. Kulum beni zikrederse, ben de onu zikrederim. Eğer beni bir toplulukta zikrederse, ben de onu, o topluluktan hayırlı bir toplulukta zikrederim. Bana bir karış yaklaşırsa, ben ona bir zira (bir kulaç) yaklaşırım. Bana yürüyerek gelirse, ben de ona koşarak gelirim.”