Kaç çileden çıkar bir hayat?

 

“Kaç çileden çıkar bir hayat? Kaç tane ilmek atarsın mutluluğu tam üstüne göre örmek için? Kaç acı arttırır, kaç fırsat azaltırsın? Ya ipin kalın gelir ya da şişin, bir de şekil vermeye uğraşırsın haraşo, bir ters, bir düz. Bir de arada kaçırdın mı söküp baştan başlarsın. Ters düz olmuşsun bir de bakarsın...”

Sahi hayat, yün çile ipliklerimize benzemez mi? Kollarımıza takardı annelerimiz “dur sabret biraz kır bileklerini bak işte şöyle şöyle…” ve sarardı birer ikişer. Sonra yine bu yün topağıyla bizlere sanat eserleri icra ederler. Hayat bir çile ipe benzemez mi dostlar?

Bazen sıkar “aman ya” dersin işte tam o sırada bir tane ip kaçmıştır. Tutmaya çalışırken bir bakmışsın diğer ördüklerinden de olmuşsundur.

Örmeye tekrar başlarsın bir yanlış yaptın mı işte ters düz olursun. Onun için ki anlıyorum ki çile demişler yüne hayatımız gibi kimine göre çile hayatın anlamıyken kimine göre dert tasa mahiyetinde serilir önüne.

Çilehanelerin adı neden "çile" diye sorarım kendime ve bulurum birkaç cevap. Izdırap veren hâl, zahmet, meşakkat, eziyet... Dervişlerin tasavvufta, ahlâkın tezkiyesi ve vicdanın tasfiyesi için kırk gün kırk gece ibadet ederek nefsi terbiye etme işi...

Çile, ahlâkının güzelleşmesi ve gönlünün cilâlanması için, tekkelerde konulmuş olan bir çeşit uygulamaydı önceden… Gereğine göre üç, kırk, bin bir gün devam edeni vardı. Çile çekilen yere "çilehane" adı verilirdi. Şimdi çile çekiyorum derse birisi demek istediği şu mu: “Vicdanımı terbiye ediyorum...” Eğer buysa her insanoğlu çekmeli çile. Nasıl çocukların terbiyeye ihtiyacı varsa nefsimiz de terbiye edilmeli.

O zaman kullandığımız kelimelere dikkat etmemiz gerek. “Çile çekiyorum” demek uygun bir kelime değil. Kim nefis uğruna çile çekiyor şu âlemde?

Kaç tane çileden (yün) çıkar bir hayat? Doğru ilmek mi atarsın, doğru modeli mi yaparsın; peki kullandığın ipe uygun mudur şişin? Sonradan pişmanlıklar duymayasın?

           Meltem Kavak

 

 

 

 

 

Aşk kalbimi incitti

Aklımı aldı gitti

Bu ne sevdaymış böyle

Hiç başlamadan bitti

 

Yandım ızdırabına

Yetmedin imdadıma

Gönül tahtımı yıktın

Erdin mi muradına?

 

Sana tutuldum birden

Yıktın beni aniden

Seni kalbime saldım

Kalbim de küstü benden

 

Çok uğraştım çalıştım

Kısmetimle barıştım

Dönme artık gerek yok

Sensizliğe alıştım

 

Hayatta tüm âşıklar

Hep ziyan oluyorlar

Çünkü bir gün aşkların

Mutlu mutsuz sonu var