GÜZEL SÖZ

İlmiyle amel etmeyen âlimin ilmine güvenilmez. (Hazreti Zührî)

 

Bir ramazan düşüncesi -1-

 

Yazının başlığına bakıp iddialı bir yazı olacak sanmayın. Hatta burada sizlere akıl verip, ahkâm kesip ve de hariçten gazel okumak niyetinde olduğumu hiç düşünmeyin. Sadece aklıma düşen düşünceleri ve gönlüme doğan duyguları sizinle paylaşmak istiyorum hepsi bundan ibaret...

Mayıs ayının tam ortasında dünyamıza giriverdi bu sene Ramazan-ı şerif ayı. Hem de ne giriş; rahmetiyle, bereketiyle, mağfiretiyle, tebessümüyle… Bizi biraz terbiye etmeye geldi sanki.  Biraz açlık, biraz susuzluk, biraz da uykusuzlukla terbiye etmeye çalışacak gibi. Aç kalan midemiz, susuz kalan dudağımız ve uykusuz kalan gözlerimiz bir ders çıkarmalı bu ramazandan. Bu dersin adı belki de sabır olmalı. İnsan sabretmesi gerektiğini en çok ramazan ayında anlıyor belli ki… Evet Ramazan-ı şerif bir bakıma sabır ayıdır. Bize sabretmemiz gerektiğini öğretir. Çünkü Rahman sabredenleri sever.

Ramazan-ı şerif şükür ayıdır. Bize sonsuz nimetleri bahşedeni bilip o nimetlerin değerini anlayıp şükrün önemini kavrama ayıdır. İnsan açlık çekince ekmeğin, çorbanın, yemeğin kısacası bilumum nimetlerin değerini, kıymetini, kadrini bilir.

Ramazan-ı şerif tefekkür ayıdır. Her yıl özel bir ay olarak gelir. Düşünmemizi, tefekkür etmemizi ister. Nereden geliyoruz nereye gidiyoruz. Bu dünyada neciyiz? İşte bu soruları düşünmek, fikretmek için muhteşem bir zamandır ramazan. Dünyaya dalmış gönüllerimizi biraz düşündürmek ister. Bu dünyada kalıcı değilsiniz diyerek ölümü hatırlatır. Tefekkür ettirir. Ramazan-ı şerif, Kur'ân-ı kerim tilavet ayıdır. Çünkü o yeryüzüne ramazan ayında inmiştir. Semadan inen rehber gönüllere ramazan ayında nakşolmuştur. En çok Ramazan-ı şerifte okunur, dinlenir, istifade etmeye çalışılır...

 

 

 

 

 

Kibir, insanın kendi benini beğenmesidir.

Kibir, hevâ ve hevesler doğrultusunda yürümektir.

Kibir, olduğundan başka bir kimliğe bürünmektir.

Kibir, ruhun gübürüdür.

Kibir, hardal tanesi kadarı bile insanı kötülüklere bulaştırmaya yeten bir mikroptur.

Kibir, Hakk’a, hakikate değil ahmaklığa yaslanmaktır.

Kibir, uslanmaya cesareti olmayanın paslanmaya davetidir.

Kibir, ihlâsın, saygının daim düşmanıdır.

Kibir, asaleti değil akameti tercihtir.

Kibir, ele alınan ateş, bele bağlanan taştır.

Kibir, yüzü olmayanların yüzsüzlüğe koşusudur.

Kibir, densizlik ve dengesizliktir

Kibir, bir şekilde kendine tapınmadır.

Kibir, sonu felaketle bitecek bir eylemin en başıdır.

Kibir, saygıyı, sevgiyi unutmaya talim eylemektir.  

Kibir, enaniyetin alkışlanma isteğidir.         

Kibir, çapsızlığın doruklara heveslenen aptallığıdır.

Kibir, başarı değil kendi benine bağımlılık getirir.

Kibir, hoşgörünün katilidir.

Kibir, yüzün yüreğe değil yükseğe bakmasıdır.

Kibir sahibi kimse, ukalalığını yansıtır daim.

Kibirli insan, tehlikeli insandır.

Kibirsiz insan, etrafına umut, ışık, ısı, saygı, güven sunan insandır.

Kibir görüşün değil görüntünün hâkimiyet kurma çabasıdır.

Kibir, asillik değil asiliktir.

Kibirli insanı kibirli insanlar da sevmez.

Kibirden kurtulmak yüzlerce, binlerce kirden kurtulmaktır.

Ne mutlu kibirden arınanlara!