Otobüs durağındaki kavşakta

Bir serinlik, sessizlik, huzur neredesin?

Sağ tarafında Şakirin Camii'nin kapısında kalabalığı ve cenaze arabasını fark etti. Son yolculuğun sondan bir önceki durağına getirmişlerdi “iyi biliriz” dedikleri mevtayı. Ölüm, sevmeyeni çok seveni yok mesabesindeki kaçınılmaz son. Var olan gerçek, tıpkı hayat gibi. Başını sol tarafa çevirdiğinde Zeynep Kamil Doğum Hastanesine giden yolu gösteren tabela ilişti gözüne.

Dipten vuran bir dalgayı andıran etkiyle durdu. “Ey hayat, ey ölüm” diye kendi kendine söylendi. Karşı caddede şu anda yeni bir doğum oldu, yeni bir ağaç filizlendi, gözler açıldı hayata, bahar oldu. Diğer tarafta bir ağaç devrildi, bir bahçe daha tarumar oldu, vakit durdu, dünya durdu. Bir tarafta hayat gülümsüyor, diğer tarafta toprak. Yunus Emre hazretlerinin dediği; ölüm bir göz açıp yummak gibi, ortada durakta, iki kapılı hanın içinde seyreylemek beşeri ve manayı… İnsan hem hiçbir şey bir toz zerresi, hem de çok şey, geniş bir evren.

Karmaşık duygular içerisinde, ne tam gece oluyor ne de şafak söküyor, alacakaranlık kuşağında gibi. Duygu karmaşasında bir rüzgâr aldı götürdü onu ondan. Acele neden? Herkes bir yere yetişme derdinde. Bir yere ulaşmak sanki hayatın tek amacı gibi. Bu kadar hırs, didinme, kavgalar neden? Kırıp dökmeye, iç dünya zenginliğini günlük hayat kavgasında kaybetmeye değer mi? Son durak belli değil mi? Mezardakilere keşke sorulabilse pişmanlıkları... Bu hırs karmaşasında kendini anlamaya çalışmak. Zorlukları görüp de hayattan ümit kesmemek, bardağın hep dolu tarafını görmek... Mananın kapısını aralamak, görmek güzellikleri... Uyanmak hayat denen uykudan.

Bu otobüse herkes bir daha dönmemek üzere binecek. Duraklar birbirine çok yakın. İsimleri farklı da olsa bir Zeynep Kamil’de binilecek, bir Şakirin Camii'nde inilecek...

        Erkan Özkan

 

İlmi ile amel etmeyen âlimin ilmine de kendine de güvenilmez.