​Üç Nokta… -1-

Her şey bir noktada başladı ve yine her şey bir noktada bitti. Değil mi ki kâinat zerre sayılamayacak bir noktadan oluşmaya başladı. Ve yine o kâinata padişah olarak gönderilen de bir noktadan yaratıldı...

Allah’ın yarattığı gönül denilen kalpler de bir noktadan başlayıp tüm noktalara ulaşmadı mı? Noktayla başlayan bütünle sarmaş dolaş olmadı mı?

Nasıl görmeyiz koca yangınların ufacık bir noktadan çıktığını? Hayat deryasında batmaz denilen koca gemilerimizin küçük bir noktadan battığını; büyük felaketlerin küçücük noktada saklandığını…

Her şeyin yegâne temeli sayılan nokta varken yanına birini ve birini daha almışken o küçümsediğimiz nokta koca kalpleri sarıp sarmalamadı mı? Noktayı kimimiz kendi elimizle kimimizse yardımcı kuvvetlerle koymadık mı? Kullandığımız kalem karayken kötülüğü yüklemedik mi ona; renkli ile koyduğumuz noktalarda mutluluğu, iyiliği… Hayat, bir noktayla başladığınızda ne kadar kolaydı oysa. Yaşadıkça, aldığımız nefesin sayısı arttıkça noktalarımız da arttı. Kimi zaman söyleyemediklerimizi sakladığımız, ayıbımızı örttüğümüz nokta. Çoğu zaman aşkımızı bitirdiğimiz bazen de yeni cümlelere başlamanın ilk adımını attığımız başlangıç. Bazen birine yüklediğimiz başlangıç noktamız bazen de bitiş çizgimiz. Gördüğümüzün aslında sandığımız olduğunu bize anlatan, bizi aldatan. Hayata başladığımız anda bir noktada her şey güzelken gün sayın, dün sayın ve ruh sayın arttıkça onunla birlikte de noktalar artmadı mı? Koca ruhların ardına saklandığı kimilerinin küçümsediği nokta… Kibrimizden önümüzü göremediğimiz anlarda yolumuzu aydınlatan; insanlığı karanlıklardan kurtaran ama bir o kadar da karanlığın âlâsına gömen ufacık bir noktacık değil miydi?

 

 

 

 

 

Canım, cananım

Yoktur belki senden başka bir yanım

Sensin benim en güzel baharım

Biliyorsun sana çok âşığım

Gel etme barışalım

Birbirimizi hiç kırmayalım

Söz verelim, nişanlanalım

Birlikte mutluğa uçalım

Yıldızlara bakıp gözlerimizi kapayalım

Bir daha hiç ayrılmayalım

Hayallerimize koşalım

Arkamıza hiç bakmayalım

Geçmişi unutalım

Geleceğe bir adım atalım

Birbirimize hiç bağırmayalım

Çocuk gibi oyun oynayalım

Şiir yazalım, kitap okuyalım,

İstanbul’u dolaşalım…

Boğaz'dan geçerken martılara simit atalım.

Kız Kulesi’ne bakıp seyre dalalım.

Gel n’olur barışalım.

Bir daha hiç ayrılmayalım…

Biliyorsun sana çok âşığım.

 

 

 

 

 

 

DUMLUPINAR FACİASI: Deniz Kuvvetlerine bağlı iki denizaltı gemisi Dumlupınar ve I. İnönü, Akdeniz’de yapılan “Bive Sea” NATO manevralarına katılıp Türkiye’ye dönüyorlardı. Dumlupınar, Naraburnu açıklarında Naboland şilebi ile çarpıştı. (4 Nisan 1953) Dumlupınar şilep tarafından ezilerek batırıldı. Köprü üzerinde bulunan komutan ve diğer personel denize atladılar. Naboland şilebi fosforlu can simitleri atarak ve filika indirerek, komutanla birlikte 3 subay ve iki astsubayı kurtardı. Kaza kısa bir müddet sonra işitildi, ilgililer kaza yerine geldiler. Dumlupınar’la bağlantı kurulup geminin ağır hasar gördüğü, yaşayanların durumlarının da iyi olmadığı anlaşıldı. Derhal kurtarma çalışmalarına başlandı. Ancak hava şartları yüzünden çalışmalar çok yavaş olarak yapılabiliyordu. Hava şartlarının daha da kötüleşmesi çalışmaların durdurulmasına sebep oldu. Kurtaran adlı kurtarma gemisi çanını denizaltıya bağlayamadı. Netice alınamayacağı anlaşılınca, çalışmalara hadise yerinde yapılan hazin bir törenle son verildi. Böylece 7 subay, 35 astsubay ve 39 er denizaltının içerisinde hayatlarını kaybettiler.