Ateizm ve ateistler

Ateistler, dinsizler, maddeciler, materyalistler. Allahü teâlânın varlığını inkâr edip; “Her şey tabiat kânunlarıyla var oluyor. Bir yaratıcı yoktur. Dehr, yâni zaman ilerledikçe her şey değişmektedir. Âlem, böyle kendiliğinden gelmiş ve böyle gidecektir. Canlılar da böyle birbirlerinden üreyip sonsuz olarak sürecektir!” diyen, maddeci, materyalist felsefî ekole verilen addır. Bu şekilde inananlara “ateist” veya “dehrî” denir.

İmâm-ı Gazâlî hazretleri, El-Münkızü min-ed-Dalâl kitâbında kendilerini akıllı, ilim adamı ve hiç yanılmaz sanan dinsizleri üçe ayırmıştır:

Birincisi, Dehriyyûn ve maddeciler olup, bunlar, Yunan filozoflarından asırlarca evvel vardı.

İkinci kısmı, Tabîiyyeciler olup, canlı ve cansızlardaki, akıllara hayret veren intizam ve incelikleri görerek, Allahü teâlânın varlığını söylemeye mecbur kalmışlarsa da, tekrar dirilmeyi, ahireti, Cennet’i ve Cehennemi inkâr etmişlerdir.

Üçüncü kısım, sonra gelen Yunan filozofları ve bu arada Sokrat ile talebesi Eflâtun ve onun da talebesi Aristo’nun felsefeleridir. Bunlara İlâhiyyûn denilmiştir. Bunlar da peygamberlere inanmadıkları için küfürden kurtulamadılar.

Yüce dinimizi, asırlardır bozulmadan ve değiştirmeden bize ulaştıran İslâm âlimleri yazdıkları ciltler dolusu kitaplarında, kâinatın bir yaratıcısı olduğunu, aklî ve naklî delillerle ispat etmişlerdir.

Fen ve tabiat âlimleri de birçok bitki ve hayvan nesillerinin tükenip yok olduklarını, birçok türlerin ise, sonradan meydana geldiklerini bildirmişlerdir.

Avrupa’nın ileri gelen astronomi bilgini Kopernik, Fraynburg şehrinde papazdı. İngiltere’nin büyük fizik âlimi Bacon, Fransisken tarikatında papazdı. Meşhur Fransız fizikçisi Pascal, papaz olup, fizik ve geometri kânunları keşfederken, din kitapları yazmıştı. Fransa’nın en büyük başvekili (başbakanı) olup memleketine Avrupa birinciliğini kazandıran, meşhur Rişliyö, papaz olup, ruhban sınıfında ileri derece sâhibiydi. Meşhur Alman doktor ve şairi Schiler (Şiller) de papazdı. Bugün, bütün dünyaca büyük filozof tanınan Fransız fikir adamı Bergson, kitaplarında, maddecilerin iddialarına karşı, ruhanileri müdafaa etmiş, savunmuştur.

 

 

 

 

Gezindim sokaklarında menekşe kokulu şehrin,

Şenlik vardı her adımda, eseri yoktu kahrın.

 

Delisi de bir akla sahip, bir başkaydı âşığı,

Dualar yükselen evlerin hiç sönmezdi ışığı.

 

Her köşebaşındaki ihtiyar, tebessüm eden;

Heybetli bir çınar gibi yükselirdi mahalleden.

 

Sokaklar bize mektep, büyükler ilk kitaptı;

Bir dem dosttan ayrılık, bize büyük azaptı.

 

Cepler boş, elbiseler yırtık, evler köhneydi.

Her anı, sanki seyirlik bir filmden sahneydi.

 

Bir nesillik mesafede değişmiş bütün iklim,

Öyle bir hava var ki mana maddeye teslim.

 

Kaybedip de nicesini, nefsi bir pulla avuttuk,

Kalabalıklar içinde biz, yaşamayı unuttuk.

 

Hırs bize yoldaş iken uzak oldu tevekkül,

Ne fikre hürmet kaldı, ne insana tahammül.

 

Varlık içinde yokluğu yaşar artık çocuklar,

Elbiseye mahkûm oldu; hayattan kopuklar.

 

Yıktık eskisini, kurduk büyük bir medeniyet!

Aklımız esir alınmış, zincirlere bağlı hürriyet.

 

Yalnız insanlar mı? Eşyalar da şimdi yetim.

Kalan kaldı geride, ah benim memleketim.

 

 

 

 

 

SULTAN II. MAHMUD HAN: Osmanlı Padişahlarının otuzuncusu ve İslâm halifelerinin 95’incisidir. Sultan I. Abdülhamid Hânın oğlu ve Sultan Abdülmecid Hânın babasıdır. 1785’te doğup, 30 Haziran 1839’da vefat etmiştir. 1808 yılında tahta çıkarak, padişah ve halife oldu. Zamanında, pek çok imar faaliyetleri olmuştur. Bozulmuş olan Yeniçeri Ocağını kaldırdı. Arabistan’da sükûneti sağladı. Harbiye ve Tıp Fakültesi’ni kurdu ve Beyazıt’ta yangın kulesini yaptırdı. Tophane’de Nusratiye Câmii, Bahçekapı’da Hidâyet, Üsküdar’da Adliye Câmii'lerini yaptırdı. Unkapanı Köprüsü, Beylerbeyi ve Çırağan Saraylarını, Galatasaray Lisesi’ni inşa ettirdi. Eyüp Sultan hazretlerinin türbesini tamir ettirdi. Kendi türbesi Çemberlitaş’tadır.