Eski ve şimdiki zamana dair -2-

Bir diğer değineceğim husus çocukların ve gençlerin hâl ve hareketleri konusunda. Dışarıdan iki gencin muhabbetine şöyle bir kulak verin bakalım konuşmaları Müslüman Türk gencine yaraşır şekilde mi? Gençlerin manevi bir zırhla büyümeleri de yine ebeveynlerin elinde değil midir? Tabii anne ve baba da kendilerini genel kültürümüz örf anane ve inancımız doğrultusunda hayat yaşamaya adarlar ise çocuklarını da o yönde destekleyebilirler.

Eğer günümüz ebeveynleri güzel dinimizin emirlerini çocuklarına öğretmeye ne bileyim bir yabancı dil eğitiminden, bir bale kursuna göndermekten vb. sosyal etkinliklerden daha önem vermeyi bırakın onlar kadar önem verseydi şimdiki çocukların tavırlarından bu derece şikâyet etmez ve geçmişle karşılaştırma yapamazdık.

Şöyle genel bir çerçeveden bakacak olursak her şeyin zincirleme birbirine bağlı olduğunu görürüz. Maneviyattan güç almış anne ve babalar ve onların yetiştirdiği dinine diline tarihine bağlı çocuklar güçlü Türk devletinin de sigortasıdır. Uzaklarda ya da başka yerlerde aramaya lüzum yok kendi tarihimize bakmak yeterlidir. Dünyanın en büyük ve güçlü imparatorluklarından biri olan Osmanlı İmparatorluğu'ndaki aile ve toplum hayatı bize olması gerekeni gösterir. Neden uzun yıllar ayaktaydı Osmanlı? Neden Osmanlının kurduğu eğitim müesseselerinde çocuklar ve gençler daha duyarlı ve muntazamdı? Bunun sırrı yukarıda belirttiğim üzere evde okulda işte ve devlet eğitim müesseselerinde çocuklara din, dil ve tarih konusunda bilgilerin tam verilmesiydi. Aile yapısının ve komşuluk ilişkilerinin sürdürülebilmesiydi. Dinini bilen ve yaşayan, komşuluk hak ve hukukuna saygı duyan ailelerin çocukları da birbirine bu şekilde saygılı olurdu. Huzur ve mutluluk da beraberinde gelirdi.

Aslında biz öyle örnek bir devletin torunlarıyız ki keşke onları önümüze koyarak hayat yolunda ilerlesek ve görsek ki huzur, mutluluk, bereket nasıl yağmur olup yağacak köhnemiş yüreğimize...

 

 

 

 

 

 

 

Türk tarihinde ağustos ayı, büyük zaferlerin kazanıldığı bir aydır. İstiklâl Savaşı’nda da, 26 Ağustos 1922 sabahı Afyon’da başlayan Türk Ordusu’nun taarruzu ile 30 Ağustos’ta düşmanın esas kuvvetleri Dumlupınar’da yok edildi. Yunan başkomutanı Trikopis de esir alındı. 9 Eylül’de Türk Ordusu’nun İzmir’e girmesi ile yurdumuzun batısı Yunanlılardan kurtuldu. Bu savaşta bizim kaybımız 10 bin, Yunan tarafının kaybı ise, 100 bin kadar asker oldu.