Sevgiye vakit ayırmanın bedeli

Akşam mesaisinden gelen baba, kapıdan içeri girer girmez kendini bekleyen çocuğunu kucaklayıp öperken hiç beklemediği bir soruyla karşılaştı:

-Babacım, bir saatte kaç lira kazanıyorsun?

-Hayırdır çocuğum? Sen ne yapacaksın benim kazancımı?

-Ama öğrenmek istiyorum. Çok önemli…

-Önemli mi?

-Evet, çok önemli…

Bunun üzerine baba biraz düşündü. Kafasında çarpma bölme bir şeyler yaptı ve cevap verdi:

-Yaklaşık 15 lira…

-O zaman bana beş lira borç verir misin?

Baba çocuğundaki bu enteresan isteğe tebessüm etti:

-Bir şeyler anlatmak mı istiyorsun yoksa küçük bey… Ama benim böyle esprilere karnım tok, dedi.

Çocuk ciddiydi:

-Yani vermeyecek misin?

Baba da ciddiyetini takındı:

-Kusura bakma ama… Evet…

Çocuk biraz mahcup ama samimi olarak üzülmüş hâlde odasına çekildi. O öyle gidince baba da sofraya yöneldi ama ne var ki onun mahzun yüzü babanın gözünün önünden gitmemişti. Yemek sonrası kahvesini yudumlarken dayanamadı. Çocuğunun odasına gitti:

-Affedersin… Galiba istemeden seni üzdüm… Ama biliyorsun evladım çok yoğun çalışıyorum. Eve çok yorgun geliyorum…

Çocuk cevap vermedi. Babası eline sıkıştırdığı 5 lirayı getirip çocuğun masasına bıraktı:

-Buyur o istediğin para burada… Tekrar seni ciddiye almadığım için özür dilerim.

Bunun üzerine üzüntülü hâli birdenbire değişti çocuğun. Sevinçle ayağa kalktı:

-Yaşasın… Sağ ol baba. Çok sağ ol…

Sonra koşup yastığının altında biriktirdiği diğer paraları saymaya başladı. Baba hem şaşkın hem merakla kapı aralığında onun ne yaptığını takip etti. Merakı iyice artmıştı.

Çocuk nihayet, masanın üzerinde duran beş lirayı da alıp diğer paralara katıp tekrar saydı.

Sonra da babasının kapı aralığında beklediğinden habersiz kapıya yöneldi. Babası ile odanın kapısında buluştular. Çocuk elindeki bozuk paraları babasının eline tutuşturdu:

-İşte sana on beş lira babacığım…

-Eee?

-Hani bir saatin on beş liraydı ya…

-Eveet?

-Benim için de bir saat ayırır mısın?

 

 

 

 

 

“El”de “kitap”, “cep”te “kitap” olmalı;

Bir “oku”sun, on biri de “dinle”sin!..

Herkes “ev”de, raf-raf “kitap” bulmalı…

            “Gözler” görsün, “akıl” bunu “mimle”sin;

            “Nefs” ezilsin, kalbler “namaz” kılmalı…

 

 “El”de “kitap”, “cep”te “kitap” olunca;

“Akıl” “ilmi”, arayıp da bulunca;

İnsan “kul”dur, kul “Resûl”e uyunca…

            “Nefs” ezilsin, kalbler “namaz” kılmalı;

            “Cami” güler, “yaşlı-genci” dolunca…

 

“El”de “kitap”, “cep”te “kitap” her zaman;

“Mesaj-mesaj”, zaman yiyor “elaman!..”;

“Şeytan” tayfa, topluyor hem “eleman”…

            “Nefs” ezilsin, kalbler “namaz” kılmalı;

            “Rab” hoşnuttur, dua-niyâz “dilemen”…

 

“El”de “kitap”, “cep”te “kitap” “alâmet”;

“Cahil” çoksa, kopar o gün “Kıyamet”;

“İlim-teknik”, atalarda “keramet”…

            “Nefs” ezilsin, kalbler “namaz” kılmalı;

            KAYIKÇ’Ali, “sabrın sonu selamet”…

 

 

 

FAYDALI BİLGİLER

 

ÜÇ AYLAR: İslam dininde kıymet verilen üç ay, recep, şaban ve ramazan aylarına denilir. Üç aylardan ilki recep ayıdır. Bu ay içinde iki mübarek gece vardır. Recep ayının ilk cuma gecesi Regaib gecesidir. Yirmi yedinci gecesi Miraç gecesidir. Mübarek üç aylardan ikincisi, şaban ayıdır. Şaban ayının on beşinci gecesi Berat gecesidir. Bu ay ramazana hazırlık ayıdır. Üç ayların üçüncüsü ramazan ayıdır. Bu ay, çok kıymetli ve şereflidir. Bu ayda yapılan bütün nafile ibadetlere verilen sevap, başka aylarda yapılan, farz ibadetlere verilen sevap gibidir. Bu ayda iyi iş ve ibadet yapanlara, bütün sene bu işleri yapmak nasip olur. Kur’ân-ı kerimin vahiy edilmeye başladığı Kadir gecesi bu ay içindedir. Peygamber efendimiz bir hadis-i şerifte buyurdu ki: “Şâban benim ayım, recep Allahü tealanın ayı, ramazan da benim ümmetimin ayıdır.''

Rabb’im cümlemize üç ayların feyiz ve bereketinden istifade eden kullarından olmayı nasip eylesin.