Halime Gürbüz

Kötüler kendinden emin, İyiler hep kaygı taşıyor... Bir avuç doğruluk, Dünya kadar yalanla savaşıyor. Bahaneler hep hazır, özürler kabahatleri aşıyor. Sevgi dedikleri dilde dudakta, Kimse yüreğinden konuşmuyor... Yerini bilen varsa söylesin, Bu mutluluk dedikleri, İyilerden hep mi uzak yaşıyor?..

Dervişe sormuşlar: “İnsanın başına gelebilecek en güzel nasip nedir?” diye. Derviş şu cevabı vermiş: “En güzel nasip, herkesin bir şeyler anlatmak istediği şu yalan dünyada, seni gerçekten dinlemek isteyen birine rastlamaktır.”

Ben bu satırları yazarken muhalefet partisi ile ilgili karışıklıklar, kapanan yollar, il başkanlığının önünde toplananlar, ‘baba ocağını savunacağız!’ sloganı atanlar, provokatif çağrılar, polisler, TOMA’lar var. Yağıyor “hayat sana hep lay lay lom mu, bu konu hakkında fikrin yok mu?” diye mailler, mesajlar… Tatlııım, zaten yakında kurultay var; hem ben çok düşünürsem kırışırıım, en iyisi ben size bir hikâye anlatayım…

Derse geç kalan bir öğrenci düşünün… Sessizce sınıfa girip kimseye çaktırmadan arka sıralardan birine oturuyor. Gözleri hemen tahtaya kayıyor; öğretmen birkaç matematik problemi yazmış. “Muhtemelen ödevdir,” diye düşünüyor, not ediyor.

Yabancı kelime istilasının ardından sosyal medya sebebiyle de hayli değişen kelime dağarcığımıza eklenen yeni türetilmiş kelimeler;

“İyi kitaplar okumayan adamın, okumuş olmasıyla cahil kalması arasında hiçbir fark yoktur” diyor Mark Twain. Kitaplar da dostlar gibi öz ve iyi seçilmiş olmalı… Bazı kitaplar tadılmak, bazıları yutulmak, bazıları ise sindirilmek içindir. Siz de kitap okumayı seviyorsunuz ki şu anda bir köşe yazısı okuyorsunuz. Sizi tebrik ediyor, alkış konfeti saçıyor, okuduğum kitaplardan not aldıklarımı sizlerle paylaşıyorum. Sizin de not aldıklarınız varsa yollayın bekliyorum…

Efem, fakir sabahın köründe kalkar, zengin güne erken başlar.

Albert Einstein, Japonya'ya gitmişti. Otelde kalıyordu ve otel çalışanına bahşiş vermek istedi ancak, Japonya'da bahşiş kültürü yoktu. Bahşiş vermeyi bazen hakaret gibi kabul ederlerdi.

Bu hafta bol bol iğneci gördüm. Kan aldılar, serum taktılar, damara isabet aldılar kâh tutturdular kâh ıskaladılar… Hiyyüüff…

Aynı trenle geziye çıkmış olan iki adam yolda tanışır, arkadaş olur. İkisinin de gideceği yer aynıdır ve yolculuk bir hafta sürecektir. Nihayet yedi günün sonunda yolculuk bitmiş ayrılma vakti gelmiştir.

Sayın değerli, sağlam ciğerli, bazen neşeli, bazen kederli, su gibi akan, şimşek gibi çakan, seviyeli mizahtan anlayan, sıkmaya gerek kalmadan zekâ fışkıran muhterem okurlarım. Kalbimin en derin köşesinde, gülsuyu şişesinde saklamış olduğum selamlarımı sunar hürmetler ederken, evvela seni, beni, gemideki dümeni, tarladaki dikeni, dünyada olup biteni, gurbette hasret çekeni, baharı yazı, bahçedeki kazı, erkeği kızı, insandaki nazı yaratan yüce Rabbimden iyi olmanızı dilerim...

“Nefsini yenmeyi başardığın zaman, içindeki bütün karanlıklar aydınlığa dönüşecektir” der Hazreti Mevlâna. Oysa ki egosunu beslemekten, ‘karakterini aç bırakan’ insanlar var. Öğrenci, ustasına sorar: “Ego nedir?” Usta yüzünü buruşturarak öğrenciye döner ve;
“Bu ne kadar aptalca bir soru?!. Bunu sadece bir aptal sorabilir!” der.
Öğrenci allak bullak olur, öfkeden kıpkırmızı kesilmiştir. Usta gülümser ve şöyle der:
“İşte ego budur!”

Mutluluk sanki modern zamanın uydurması. Bahtiyar, Farsça baht ve yâr kelimelerinin birleşiminden oluşuyor. Bahtı açık, talihli kimse anlamında. Ve fakat, dikkat; eskiler ‘mutluluk’ yerine ‘bahtiyar olmak’ derlerdi; bahtıyla yâr, talihiyle barışık olmayı kastederlerdi. Ezcümle mutluluktan daha önemlisi ve daha doğrusu bahtıyla yâr ve yoldaş olmaktır…

“Başkaları hak­kında kötü konuşmak, kendimizi övmenin onursuz bir yolu­dur” diyor Will Durant. Doğru da diyor… Benim dediklerim mi?

Manik Martı Pırtık, Guguk Fakültesi, Kuş Dili Edebiyatı bölümünde profesör olan manik depresif biraz da agresif martı. Hah işte bu, rektörlük seçimlerine katıldı, tek oy alıp penaltılara bile kalamayınca yine içine kapandı. "Yahu bilim senin neyine, ya topçu olacaksın ya popçu bu devirde" düşüncesiyle kaset çıkarmaya kalktı.

Babası yeni evlenen oğlunun evine tebriğe gider... Oturunca bir beyaz kâğıt, bir kalem ve bir silgi getirmesini ister.

Yapay zekâ, elektrikli araç, el sallayan uydu falan şöyle bir kenara dursun, keşfedilmesi gereken çok daha önemli şeyler var. Ne mi?

Trafikte sıkça karşılaştığımız, zamanla bir kültür hâline gelen kamyon arkası yazıları bazen güldürüyor bazen düşündürüyor. Peki ya şoförler tamamı kadın olsaydı tır kamyon arkası yazıları nasıl bir hâl alırdı?

Malum imtihan dünyası, hiçbirimizin hayatı kolay değil. Atalarımızın dediği gibi; herkesin kazanı kapalı kaynar. Önemli olan; mutluluğun çoklukta değil, az olanda ama gerçek olanda olduğunu fark edebilmek. Ve… Arada kendimize küçük mutluluklardan hava delikleri açabilmek. Kimileri için güne ağrısız, sızısız başlayabilmek, kimileri için O’nun sesini duymak, kimileri için iyilik yapabilmek mutluluk…

Hani içinizde fırtınalar koparken dışarıya günlük güneşlik havası veriyorsunuz ya, yapmayın. Bırakın hak eden fırtınadan nasibini alsın… İnsan da dünya gibi; içinde yüzlerce fırtına kopar ama herkes kendi yaşadığını bilir.