Ragıp Karadayı

Hakikaten bir yalancı dünyaya giden sözde güzellikler diyarıydı buralar...

"Şimdi daha iyi anladım. Birinci ağızdan duymak kadar güzel bir şey yok Enver Aşkın Abim. Mübârek olsun, mübârek olsun…"

Kâğıt üzerindeki notlara baktım; Elif, Zeynep, Banu, Betül, Ferdi, Enver, Ragıp isimlerini görünce bir tuhaf oldum. 

"Pürdikkat sesleri dinliyor, çeşitli notlar alıyorum. Filmin başrolündeki oyuncu, yüksek sesle haykırıyor bir gayrimüslime!"

"Kalbin neden kırılmış olursa olsun, dünyanın senin acılarından dolayı durmadığını pekâlâ anladım ve iyice de öğrendim…"

"Ey koca şehir İstanbul! İçine düşen her şeyi sindiriyorsun, maşallah reddettiğin bir şey yok! Büyük sabrın var!.."

"Okuduklarımızı; başta baş tacımız Sevgili Peygamber Efendimize ve TGRT’den tanıdığımız evliyâların ruhlarına hediye ediyoruz."

Kazamızdaki, mahallemizdeki dindarlara İslâmiyet hakkında sorular sormaya başladım...

"Biz de merak etmedik değil. Hayırdır! Sizi heyecanlandıran, bizi bekleten şey nedir? Bütün kalbimizle sizi dinliyoruz."

Soluklanırken, az ileride bir çamın gölgesinde ayak ayaküstüne atmış sigarasını tüttüren bir çoban gördüm.

Prodüksiyon amirimiz, teknik ekibi gönderdiğini, bizim de vakit kaybetmememiz lazım geldiğini söyledi ve beklemeden uzaklaştı.

Gece geç saatlerde de olsa bütün ekibi tek tek tebrik eder, huzur ve saadet dolu hissiyatımı paylaşırdım. 

"Kusuruma bakma ama lafı eğip bükmeden açık konuşacağım; bunlar size hoş görünmek için her türlü dalkavukluğu yaparlar!" 

"Ben Kavalalı Mehmet Ali Paşa'nın torunuyum. Mısır’daki dedemin mülküyle alâkalı mahkemelerimiz hâlâ devam ediyor."

"Ben, elimden bir kuş gibi uçup giden mazimin nefis muhasebesini yapıyorum..."

"Bir başka gün de ben de sana anlatırım inşaallah. Saklı sırlarımızı karşılıklı paylaşalım olur mu?.."

Yapılan masrafları düşünüp içimden kahırlanıp ağlıyordum âdetâ. Tek tek insanları ikna etmeye karar verdim. Önce teknik ekibi...

"Efendim, film setlerinde, iyi kötü birçok hâdisenin şahidi oldum. Canımı sıkanları, beni üzenleri yazmadım..."

Kimse beni elimden tutup Yeşilçam’a götürmedi. İlk Yücel Çakmaklı ile gittiğimizi saymazsak tabii... Çok heveslenip ayılıp bayılmadım da.

Birçok insanın ağzında pelesenk olmuştu “Zaman ne de hızlı akıp gidiyor. Durdurmak mümkün değil” sözleri.