Mücadele yetmiyor!

Size "Futbolda duygusallığa yer yoktur" derler...                
Düşününce mantıklı gelebilir.    
Ama bunu söyleyenler 'mücadele ruhundan' da söz eder...
İnanmaktan...
Cesaretten...
İyi de, bunlar 'Duygusal gerçeklik sözlüğünün' kelimeleri değil de nedir?
Kafanız karışmasın.
Maçtan önce "Ne dersin bu maç için?" diye soranlara "Umutlu olmam için mantıklı bir gerekçe var mı?" şeklinde cevap verdim...
Mantığım kalbimin üzerini örtmüştü.
Haksız sayılmazdım.
Ve oyun başladı...
Hani hemen ilk dakikalarda Belhanda'nın, 'efsane' Hagi'nin 'kulaklarını çınlatan' ve kalecinin köşeden zorlukla çıkardığı topu var ya...
Bir de baktım, oturduğum koltuğun kanarını sıkıca kavrayıp, kendimi "gool" çığlığına hazırlamışım.
Hemen arkasından Âdem'in rövaşatası geldi ya...
Fırladım oturduğum yerden tribündeymişçesine "Ahh be, ahh be Âdemmm!" diye haykırdım.
Galatasaray'ın başlangıç oyunu karşısında mantıklı bakış açımın camları 'şangır şungur' kırılmıştı.
Hiç beklemediğim kadar 'güzel' görüntü vardı sahada.
Maçı farklı aidiyet hesaplarıyla izlemeyen her futbolseverin hissettiği benim de yüreğimi kaplamıştı.
Golün kokusunu fazlasıyla almıştık, tadını çıkarmamız an meselesiydi.
Veee... O an geldi. Usta işi bir vuruşla hem de.
Âdem Büyük'sün!
Galatasaray bu sezonun  'alışılmış' sarı kırmızı renginin ötesine geçmişti.
Onca eksiğiyle hem de.
Bu izlenim, beni duygularıma yenik düşürse de, bir gerçeği hiç göz ardı etmedim.
Galatasaray'ın karşısında, yenilgiyi kabullenmeyen dinamik ve planı olan bir Brugge vardı.
Nitekim... 79'da 84'te top Galatasaray kalesine doğru yol alırken, mantık gözlerini açtı.
Olabilirdi kuşkusuz. 2-3 dakika kalmıştı.
Kabul iyi mücadele etti ama, yetmiyor ki.
Galatasaray hiç korner atmadı.
Çok daha az pas yaptı.
Brugge'den 5  kilometre az koştu.
O zaman, olmuyor işte.
Hikaye mutlu sonla bitmiyor, bitemiyor.

MAÇIN ADAMI: Diatta