Salih Uyan

Katıldığım bir seminer programında bir veli “Çocuklar neden her şeye itiraz eder?” diye bir soru sordu. Bir şeyler söyledim ama verdiğim cevabı ben de çok beğenmedim.

Bilim-değer çatışması dünya tarihinde gizlenmiş bir iç savaş gibi... Malumat çoğaldıkça zayiat da artıyor. Bilim insanı, insan da bilimi anlamaya çalışırken, büyük bir yorgunluk çöküyor dünyanın üzerine. İnsanı bedenden ibaret görenlerle, bedeni sadece elbise olarak görenlerin kıyasıya çarpışmasını izliyoruz yüz yıllardır. Anlam yolculuğundaki sapaklarda kaybolanlar, ha bire yol tarifi veriyor.

Uzun yıllar önce bir bayram sabahıydı. Babamın elinden tutmuş camiden eve doğru yürüyordum. Bayram sevinci beyaz bir güvercin gibi göğüs kafesimde kanat çırpıyor, içimdeki tarifsiz mutluluk geçen vaktin değerini binle çarpıyordu. Attığım her adımda, aldığım her nefeste, çocukluk albümüme güler yüzlü hatıralar birikiyordu.

Son zamanlarda sosyal medyada gezinirken sürekli çocukların düşünme becerisini geliştirmek için tavsiyeler sıralayan paylaşımlar görüyorum. Ailecek yapılması gereken etkinlikler, kutu oyunları, kitap tavsiyeleri vs.

Bir arkadaşla Bebek tarafına gitmiştik. Sahilde dolaşırken arkadaş birden heyecanla “Leyla ile Mecnun!” diye bağırdı. Sonra telefonunu çıkarıp bir şeylere baktı ve “Evet, orası burası. Kesinlikle orası” diye heyecanla konuşmaya devam etti.

İngilizce eğitimiyle ilgili yapılan sohbetlerde sık tekrarlanan bazı cümleler var. Bu cümleler arasında oldukça popüler olan birisi de şu;

Ramazan ayının faziletleri üzerine düşünürken genelde aç kalma imtihanı üzerine yoğunlaşıyoruz. Elbette bu da önemli ama bu ayın biz insanlara öğrettiği çok önemli bir şey daha var. Bu yazıda ondan bahsedeceğim.  

İnsanı yiyip bitiren en büyük hastalıklardan bir tanesi haset veya çekememezlik. Bu hastalık genellikle şöyle başlıyor: Önce çevrenizde bir kişiyi seçip onu hedefe koyuyorsunuz.

Geçen hafta sonu havalar güzel olunca deniz kenarına gidip biraz rahatlayayım dedim. Gidince gördüm ki birkaç bin kişi de benimle aynı şeyi düşünmüş. Hâliyle arabayı park edecek yer bile kalmamış.

2013 senesinin soğuk bir şubat akşamıydı. Telefonum çaldı. Titrek bir ses “Enver Ağabey vefat etmiş” dedi. “Hastanedeymiş şu anda. Biz gidiyoruz.”

Millî Eğitim Bakanlığı tarafından okul öncesi dönem için hazırlanmış Aile Destek Eğitim Rehberinde aile tipleri anlatılıyor. Yedi farklı başlık altında incelenen bu aile tiplerini açıklamaya çalıştım. Okuduktan sonra hangi kategoriye girdiğinize kendiniz karar verebilirsiniz.

“Akıllı füzeler, balistik atalarının aksine yolculuk yaparken öğrenirler.”

Geçen hafta Paulo Freire’nin “Ezilenlerin Pedagojisi” kitabını alıp, daha önce altını çizdiğim satırlarda biraz dolaştım. Yazıya girmeden önce bu kitaptan üç tane alıntı yapmak istiyorum.

YouTube’da suçluların olay sonrasında polis tarafından çekilen sorgu videoları var. Genelde Amerika kaynaklı videolar… Neden bilmiyorum ama bir süredir bu videolar çok ilgimi çekiyor. Çayımı çekirdeğimi alıyor, oturup seyrediyorum garip bir şekilde.

Yıllar önce rahmetli Oktay Sinanoğlu’nu bir konferansa davet etmek için Amerika’da ziyaret etmiştik. Evine gittiğimizde eşi hocanın evde olmadığını söyledi. Hâlbuki randevulaşmıştık. Biz ne yapacağımızı düşünürken eşi olan hanımefendi, “Merak etmeyin, şimdi çıkar buluruz” dedi.

Yüksek lisans ve doktora derslerinde ilk başlarda ayarlarımı bozan ama sonra alıştığım bir durum var: Hoca bir makale ödevi veriyor. Oturup düşünüyorum. Aklıma harika fikirler geliyor. Sonra bilgisayarı açıp yazıyorum ve büyük bir gururla ödevi hocaya teslim ediyorum.

Çocuklarla nitelikli zaman geçirme olayı ebeveynler tarafından biraz yanlış anlaşıldı sanki. Çünkü bazı evlerde resmen çocuk festivali yaşanıyor ve çocuklar hiç yalnız kalamıyor. Aileler, tamamlanması gereken bir müfredat varmış gibi bir telaş yaşıyor.

Gazze’nin bütün dünya için ne kadar büyük bir imtihan olduğunu düşünürken aklıma bir şey geldi. “Acaba Gazze’de bir çocuktan, bütün insanlığın gireceği bir imtihan için soru hazırlamasını istesek ne yazardı?” dedim kendi kendime.

Dün sosyal medyada yürek burkan, vicdan kanatan görüntülerin arasında dolaşırken aklıma şöyle bir sahne geldi;

Çocukken en büyük hayalim bir bisikletim olmasıydı.