Kanaat gibi devlet olmaz
21 Nisan 2020 02:00
Sıradan kendi hâlinde bir çiftçi, daha zengin bir hayatın hayalini kurmaktadır…
Uzaklarda bir yerlerde, cömert bir kralın karşılıksız toprak verdiğini duyunca, daha çok toprak elde etmek için gidip talebini iletir…
Gerçekten de kral herkese istediği kadar toprak veren cömert biridir. Çiftçiye;
“Sabah güneşin doğuşundan batışına kadar katettiğin bütün yerler senin fakat güneş batmadan yeniden başladığın yere dönmen lazım. Yoksa bütün hakkını kaybedersin!” der.
Çiftçi güneşin doğuşuyla beraber başlar yürümeye...
Tarlalar, bağlar, bahçeler geçer. Tam geri dönecekken gördüğü sulak bir araziyi es geçemez. Şu bağ, bu bahçe derken bakar ki güneşin batmasına az bir zaman kalmış… Koşar, koşar, ama kesilir takati…
Hâlsiz adımlarla yürümeye devam ederken, çiftçinin burnundan kanlar damlamaya başlar. Tam başladığı noktaya yaklaşmışken, bir an yığılır yere ve bir daha kalkamaz…
Kral, olanları izlemektedir. Çok kereler şahit olduğu olay yeniden vuku bulmuştur...
Adamlarına bir mezar kazdırır. Çiftçiye bu mezara gömerler. Kral, çiftçinin mezarı başında durur şöyle der:
“Bir insana işte bu kadar toprak yeter!..”
Gözlerimiz midelerimizden, arzularımız ihtiyaçlarımızdan daha büyük…
Mütemadiyen biriktirmek istiyoruz. Yiyemeyeceğimiz kadar erzak, giyemeyeceğimiz kadar kıyafet, kullanamayacağımız kadar eşya, oturamayacağımız kadar ev…
Tüketmeye de çok meraklıdır insan. Biriktirdiği paranın, eşyanın, malın mülkün yanında zaman tüketir, söz tüketir, hayat tüketir... Benlik biriktirirken, benliğini tüketir…
Sofraya koyabildiğimiz bir bardak çayın, zeytine, ekmeğe ulaşabilmenin bir zenginlik olduğunu ne zaman fark edeceğiz?..
Gören bir gözü, tutan bir eli, yürüyen bir ayağı, pandemiyle birlikte gördüğümüz üzere; ‘tek bir nefesi’ satın alamayacak ve kaybedince tekrar sahip olamayacak kadar fakiriz hepimiz...
Ninem diyor ki; Kanaatte izzet, tamahta zillet vardır.
Ninem diyor ki; Kanaatte izzet, tamahta zillet vardır.