Sevdiklerimizi kaybediyoruz...

Güzel bir yazıyla başlamak istiyorum köşeye… Allah’ın selamı okuyanlar üzerine olsun… Bir illettir toplumumuzu yok eden… Her gün aynı haber, farklı şehir, farklı kişilik farklı olayların figürü olarak gündemimize geliyor…

Ne fark ediyor… Bu ülkenin insanları olarak hepimiz aynı vatan toprağında aynı bayrak altında olmakla birlikte esasında hepimiz yüce Allah’ın yarattığı kullar değil miyiz?

Birbirimize yaratanın emaneti değil miyiz? O hâlde her gün haberlerde yalvarırcasına dile getiriyor uzmanlar, yöneticiler, devlet adamlarımız, sağlık yetkililerimiz…

“Evde kal” diyorlar… Mecbur kalmadıkça sokağa çıkma… Sokağa çıkmak zorunda olduğunda da maske takmaya mesafe kuralına uymaya ve temizliğe önem ver diyorlar.

Peki neden keyfe keder sokağa çıkıyoruz? Neden sevdiklerimizi canından ediyoruz?

Her şey bir tarafa Allah’ın emanetine böyle mi sahip çıkıyorsunuz? Neden can yakıyorsunuz? “Bana bir şey olmaz” diyerek başlıyorsunuz evet, belki olmaz belki hasta değilsiniz ama taşıyıcı olabilirsiniz, neden anlamak istemiyorsunuz?

Ben bu yazıyı kaleme aldığım gün en sevdiğimi, canımdan öte insanı kaybettim ama onu göremedim, defnedemedim; taziye açamadım acımı yaşayamadım. Belki de, evet ben de bir sağlıkçıyım. Gizliden yapmayı ben de bilirdim ama neden riske atayım sevdiklerimi, neden yapayım? Benim sevdiklerime neden zarar veriyorsunuz? Size sesleniyorum insan topluluğu: Yazık günah değil mi o insanlara? Cihazlara bağlı kalıyorlar bazıları üstesinden gelse de bazıları o kadar şanslı olmuyor, hayalleri umutları her şeyleri gidiyor… Koca çınarlarımız gidiyor farkına varıyor muyuz?

Bugün benim sevdiğim yarın belki de senin canın gidecek, canınızın hiç mi kıymeti yok? Yapmayın lütfen yapmayın! Bu bir haykırış olsun. Ses verin hep beraber, el ele atlatalım bu süreci… Ben sevdiklerimi kaybetmek istemiyorum… Herkesin yaşama hakkı vardır, umutları hayalleri vardır. Lütfen bunu sevdiklerinize ve kendinize yapmayın. Çünkü yaşanılası çok güzel günler ve yıllar var. Birlik beraberlik içerisinde olma zamanıdır. Şimdilik esen kalın en kısa zamanda görüşmek ümidiyle…

 

 

 

 

Bir yıldız daha kaydı bu garip dünyadan,

Işık gibiydi çevresini aydınlatan,

Bizlere her zaman hep doğruyu anlatan,

Benim canım Bülent Abim.

 

Doğrudan şaşmaz söylerdi bizlere her an,

Büyüklerden çokça bahsederdi her zaman,

Yaşantısı ile örnek olurdu daiman,

Benim canım Bülent Abim.

 

Onu görünce huzur dolardı yüreğimiz,

Heyecanla çarpardı bütün bedenimiz,

Baktıkça rahatlardı her zaman kalbimiz,

Benim canım Bülent Abim.

 

Bizi yalnız bıraktı bu garip dünyada,

Daha yeni görüşmüştük sanki rüyada,

Allahü teala rahmet eylesin orada,

Benim canım Bülent Abim.

 

 

 

 

 

PLEVNE MÜDAFAASI: "Doksanüç Harbi" diye meşhur olan Osmanlı-Rus Savaşında (1877-1878) Plevne cephesinde ünlü kumandan Gazi Osman Paşa’nın kazandığı zaferdir. Paşa, Ruslarla savaş başladığı zaman Vidin ve Rahova bölgelerini korumakla görevliydi. Tuna Nehri'ni geçerek savaşın düşman topraklarında yapılmasını teklif etmiş ama izin verilmemişti. Rusların Berkofça dağlarını aşmaya başlamasından sonra, kendisine hareket emri verilen Osman Paşa, Plevne’yi kuşatarak teslim alıp savunma için gerekli tedbirleri aldı. Ruslar, Plevne’ye saldırdıklarında, şiddetle karşı koyup geri püskürttü. On gün sonra 30 Temmuz 1877’de ikinci defa saldırdıklarında yine kahramanca karşı koydu. Şiddetli ve kanlı çarpışmalarla devam eden muharebede sayıca ve silâhça çok üstün olan Rusları geri çekilmeye mecbur etti. Rus çarı, Romanya ordusundan yardım istemek mecburiyetinde kaldı. Gazi Osman Paşa, 11 Eylül 1878’de Ruslarla yaptığı üçüncü Plevne savaşını da kazanarak "Gazi" unvanını aldı.

Adına yazılan kahramanlık şiiri hâlen dillerdedir:

“Tuna Nehri akmam diyor,/Etrafımı yıkmam diyor,/Şanı büyük Osman Paşa,/Plevne’den çıkmam diyor.”