"Sen kendin için ağla!.."

Hazreti Şiblî'nin hizmetçisi Câfer bin Nusayr'a, "Şiblî son deminde ne gördü?" dediklerinde, dedi ki: "Şiblî son deminde, 'Birisinin bende bir dirhem hakkı vardı, onun için binlerce dirhem verdim. Hâlâ korkum odur' dedi ve sonra bana, kendisine abdest aldırmamı söyledi. Ben de abdestini aldırdım. Yalnız sakallarını hilâllemeyi, aralarına su vermeyi unuttum. Dili tutulmuştu. Elimi tuttu ve sakallarının arasına soktu. Sakallarını hilâlledim ve böyle öldü." Yâni son nefesinde bile abdestin edeblerinden hiçbirini terk etmediğini söyledi. Ölüm döşeğinde yatan Bişr bin El-Hâris'e; "Ölüm ağır geldiği için hayatı mı seviyorsun?" diye soranlara, "Allah'a gitmek kolay değildir" dedi. Sâlih bin Mismar'a; "Oğlunu ve aileni birine vasiyyet etmiyor musun?" dediklerinde, "Onları Allah'tan başkasına emânet etmekle Allah'tan hayâ ederim" demiştir. Ebû Bekir el-Vâsıtî de hastalandığı vakit, "Bize vasiyette bulun" diyenlere, "Allahü teâlânın sizden istediği hakkına, riâyet edin" dedi. Yine birisi ölüm döşeğine yattığında ailesi ağlamağa başladı. Onun ağladığını gören kocası sebebini sorunca, kadın, "Senin için ağlıyorum" dedi. Adam, "Sen kendin için ağla, zîra ben kırk yıl bugün için ağladım" demiştir. Cüneydi Bağdadi diyor ki: "Ölüm hastalığında Sırri-yi Sekatî'yi ziyârete gittim ve; "Nasılsın?" diye kendisinden sordum. O da; "Bendeki hastalıktan tabibe nasıl şikâyet edeyim? Zîra bana gelen, ondan geldi" dedi. Bunun üzerine yelpaze ile kendisini biraz serinletmek istedim. O da; "Ciğerleri yanan bir adam yelpazeden ne anlar" diyerek yine şu meâldeki şiirleri söyledi: "Kalb yanıyor, gözün yaşları akıyor, sıkıntılar toplandı sabırlar ayrıldı..." "Gönül varlığı heves ve arzûları, kendini huzursuz eden adamın istikârı olabilir mi?" "Ey Rabbim, benim için kurtuluş yolu olan bir şey varsa da, bir nefesim dahi kalmışsa, onu bana ihsân eyle." > NOT: Hakk'ın rahmetine kavuşan yazarımız Mehmet Oruç'un vefatından önce kaleme aldığı yazılarını yayınlamaya devam ediyoruz.