Bir şeyler değişmiş...

İlk yarının tabelasına bakıyorum, aşağı yukarı on dakikada bir yenilen bir gol var. Sahaya bakıyorum, hiç de öyle bir fark yok ortada. Aslında var da tabelalık değil o fark. Tek topu mükemmel oynayabilen, yani oyunu en basit şekliyle oynayabilen bir Arsenal ile çalışan, didinen, çırpınan bir Galatasaray oynuyor.

Zaman zaman nafile çabalasa da en azından deniyor. Öz güven döküyor zemine...

Bir de Tarık'ın kanadında defans yardımı olmadığı için delik orada ve yenilen goller de oradan doğuyor.

Fark bu kadar basit...

Yenik durumda Galatasaray, hatta daha ilk yarıda fark yemiş durumda ama bu Galatasaray, son bir buçuk yılda yönetim ve İtalyanların marifetiyle izlediğimiz o kötü Galatasaray değil...

Zaten bu nedenle taraftarı tabelaya değil, sahadaki oynama isteğini değerlendiriyor ve takımının arkasında duruyor.

Çıkarken kaybedilen toplardan tuhaf goller yenildi tamam ama, Hakan Balta da boş kaleye vurabilse maç bu kadar kolay, bu kadar erken kırılabilir miydi acaba?..

Savunma tekniklerini bilen, futbolu en basit haliyle ve işe yarayan tek paslar üreterek oynayan bir rakibin, bir de kaleye vuruş tekniği konusundaki ustalığını eklersek; yenilgi aslında Türk futbol seviyesinin sorunudur.

Hızlı oynayabilenlere karşı, hızla telaşı birbirine karıştırırsanız, dün geceki kaçınılmaz sonla toslaşmanız çok doğaldır...

İkinci yarının tamamında kalesinin yakınlarına bile getirmediği Arsenal karşısında bir çok pozisyonda hep son vuruş maharetine yenik düşen bir Galatasaray izledik.

Emre Çolak'ın muhteşem patronluğu rakip kale önünde etkili olması gerekenlere çok servis yaptı ama iş bitiren vuruşlardan biri bir türlü gelmedi.

Son saniye sürpriziyle 4 gol yemiş olsa da bu Galatasaray, tabelaya yansıyan kadar kötü değildi...