Taht oyunlarının sonucudur bu...

Bir kere muhteşem bir futbol gecesi yaşadığım için çok mutlu olduğum bir maç seyrettiğimi söylemeliyim...

Ayrıca; soruyorum kendime Rize-Fenerbahçe maçına Cüneyt Çakır, Trabzon-Galatasaray maçına hayatının ilk derbisindeki Ali Palabıyık niye; diye...

Maçı sarı kartlarıyla doğrayan bir genci bu maça verin ve sistem size hizmeti sürdürsün...

Güzelim maçı ne hale getirdiğini umarım görmüşsünüzdür...

Biri alsa da gitse biz de hesap kitap yapmaktan kurtulsak mı desem; yoksa üç takımlı bu gerilim 'bize revadır' diyerek sineye mi çeksem, bilemedim...

Kadrolara ulaştığım anda anladım ki maç stratejileri çok farklı değil. Trabzonspor'unki kazanmak üzerine, Galatasaray'ınki ise sabır motifli ama iki forvetli ve yine kazanmak üzerine...

Bir de bakıyoruz ki Galatasaray önde basamıyor, ortada top kaybı yapıyor, savunmanın göbeği ise iki ön liberodan mahrum kalıyor. Bu da bir ani çıkışta golü getiriyor Trabzonspor'a.

Hakları; çünkü daha iyiler ve daha iyi hazırlanmışlar...

Etkisiz elemana dönüşmüş bir Sneijder ve tüm yolları kapatılmış bir Yasin'le, rakibinin kucağında yalnız bırakılmış bir Burak'la daha fazlasını hayal etmek, abesle iştigal olurdu...

Çıkarken bu kadar top kaybetmenin cezasını kesti Trabzonspor.

İkinci yarıda biraz daha 'doğruları bir araya getirmiş' bir Galatasaray vardı oyunda ama bu da 'kalkmış bir trenin peşinden koşup binmeye çalışmak' gibiydi...

Emre'nin golüyle bindiler de...

Tamamen domine ettikleri dakikalarda golü buldular ve maça da ortak oldular... Muhteşem tempo son 10 dakikada bile Türkiye liginin çok üzerindeydi...

Bu farkındalık maçı hak edene verdi ve bir sezonda Galatasaray'a üç gol atmayı başaran Medjani'nin, ligi Beşiktaş ile Fenerbahçe'nin kucağına bırakıverdi...

Gelelim yazının başlığının nedenine...

Kamuoyunun önünde açık açık başkanlık mücadelesi yapılırsa, elinizde içi boşalmış ve kafası başka yerde olan bir futbolcu grubu kalır...