Ayşe AYDAN

Bu hafta geçtiğimiz haftalardan çok daha zor geçti... Sebebi aşılar...

Akşam saat 22 ve ben her zamanki gibi yorgunum... Ama bunun adı tatlı yorgunluk... Bu dünyada anlamsız yere, boş şeylere yıllarca hem kafa yordum hem de beden yordum...

Bugün tam 40. günümüz... Kırkımızı hayırlısıyla çıkarttık... Çok çabuk geçti diyorlar ama, bana göre pek de çabuk geçmedi...

Her geçen gün daha iyi anlıyorum annemin ne demek istediğini; "Anne olunca anlarsın..." Çok duydum ben bu cümleyi annemden... Haklıymış, anlamaya başladım bile...

Tatlı telaşlar devam ediyor evimizde... Arkadaşlar "Endişeliler Kulübü'ne hoş geldin" diyorlar... Ne kadar da doğru bir söz... Endişelenmek için o kadar çok sebep oluyor ki gün içinde... Ve şimdi annemin neden bizim üzerimize bu kadar çok düştüğünü daha iyi anlayabiliyorum...

Minicik bir el... Parmaklarımın arasında kaybolan narin, şirin bir el var... Masum bir yüz... Tıpkı elleri gibi, minicik ve çok güzel...

Küçük kız, kendini bildiği günden beri annesinden büyük bir şefkat görmüş ve ondan duyduğu sözlerle, pamuk prensesten daha güzel olduğuna inanmıştı.

Güzel bir bayramın ardından bugün sizlere komik bir hikâye yazmaya karar verdim... Bazen cevabı çok basit olan şeyleri nasıl da içinden çıkılmaz durumlara sokabildiğimizi anlatan bir hikâye bu... Hadi biraz gülelim...

Bu öykü, çiftlikten çiftliğe, yarıştan yarışa koşarak atları terbiye etmeye çalışan gezgin bir at terbiyecisinin genç oğluna kadar uzanır...

Sormuşlar ermişlerden birine; "Sevginin sadece sözünü edenlerle, onu yaşayanlar arasında ne fark vardır?..." "Bakın göstereyim" demiş ermiş...

Renklerin ustası olarak anılan büyük bir ressamın öğrencisi eğitimini tamamlamış. Büyük usta öğrencisini uğurlarken, yaptığı resmi şehrin en kalabalık meydanına koymasını ve yanına da kırmızı bir kalem bırakmasını, halktan beğenmedikleri yerlere çarpı koymalarını rica eden bir yazı iliştirmesini istemiş.

Padişah Sultan Mahmud zamanında, İstanbul'da bir adam yaşarmış... Ama bu adam öyle bencil, öyle kıskanç, öyle kendisini düşünen bir kişiymiş ki, bu konuda meşhur olmuş. Bencil Bekir Efendi deyince tanımayan yokmuş adamı.

O'na en son bineceğiz Necip Fazıl'a sormuşlar; "-Üstad özel arabanız yok mu?..." Üstad anında cevap vermiş; "-Var... Ama ona en son bineceğiz..."

Bir zamanlar, bir delikanlı bir bilgeye talebe olmak istedi. "Bana talebe olmak zordur" dedi bilge. "Korkarım, sen bunu başaramazsın." Ama genç kararlıydı. Kendisinden ne isterse yapmaya hazır olduğunu söyledi. Bilge de ona manevi yoldaki ilk vazifesini verdi:

Bazı insanlar vardır, ne söylerlerse söylesinler karşı tarafı incitmezler... Söyleyiş tarzı, yani üslup çok önemlidir... Hani derler ya, "Tatlı dil yılanı bile deliğinden çıkarır"...

Hemen hemen hepimizde mutlaka ön yargı vardır.. Kimse inkâr etmeye kalkmasın... Bu yargı sadece insanlar için değil, her konu içindir...

Bir mübarek ayın daha sonuna geldik ve şimdi bayram zamanı... Büyüklerimizin hayır dualarını almak, küçükleri sevindirmek, ne güzel şeydir... Herkesin Ramazan Bayramı mübarek olsun... Bu bayram da, her bayram olduğu gibi, sevgi ve huzur diliyorum rabbimden...

Günlerden cuma...

Geçen yıl ramazan ayında Dursun Ali Erzincanlı'nın şiirlerini sizlerle paylaşmıştım... Bu ramazanda da bazı şiirlerini yine paylaşmak istiyorum...

Hz. Ali, Peygamber aleyhisselam tarafından bir gömlek almak için pazara gitmekle görevlendirilir. Hz. Ali pazara gidip oniki dirheme bir gömlek alarak eve döner.