32 Sene önce bugün, 17 Nisan 1993… Türkiye, siyasi tarihinde yepyeni bir çığır açmış olan büyük devlet adamını kaybetti. Merhum Turgut Özal’ın da, benzer şahsiyetler gibi, ancak vefatından sonra kıymeti anlaşıldı.

Minareyi çalan, kılıfı uydururmuş…

İslâm’la şereflenmemizin başlangıç tarihi, 751 yılıdır. Abbasilerle Çinliler arasında cereyan eden Talas Harbi’nde Karluk Türk bahadırlarının, Çin ordusundan koparak Abbasî mücahîdlerinin saflarında yer almalarıyla Türklerin ferden İslâm’la tanışması başladı. Müslümanlığı Devlet çapında tercihimizse Karahanlı Hükümdarı Abdülkerim Satuk Buğra Han’ın 920’de Müslüman olmasıyla gerçekleşti. Bu hakan, ilk Müslüman Türk Sultanımızdır…

Bir süredir YouTube’da Müge Anlı’nın programlarını seyrediyorum. Bunu bazı ortamlarda söylediğim zaman genelde burun kıvırarak “Sen de mi ya? Gerçekten mi?” şeklinde tepki veriyorlar. Evet gerçekten! Hiç kıvırmaya gerek yok. Çünkü bu program bir belgesel aslında. Türkiye’nin sosyolojik yapısındaki bozulmayı, toplumsal çözülmeyi ve kültürel çürümeyi anlatan müthiş bir belgesel hem de.

Samsun deplasmanı zordu. Karadeniz takımı ligin üçüncü sırasında oturuyordu. Neyse, öyle bir maç olmaya başlamıştı ki, Galatasaray sezon başından bu yana hiç böyle tam bir Avrupalı gibi oynamıyordu. Samsunspor’un sayılmayan golünden sonra sahada bir İspanyol, bir Alman, bir Fransız veya bir İtalyan takımı izliyorduk. Devamı olur mu? Bekleyelim görelim.

Nazarı değen kimse, hatta herkes, beğendiği bir şeyi görünce 'Mâşâallah' demelidir.

Dînimiz, güzel huylu olmamızı, birbirimizi sevmemizi, büyüklere hürmet, küçüklere şefkat etmeyi, herkese iyilik etmeyi emretmektedir. 

"Allahü teâlâ, dünyâyı elinizle terk etmeyi değil, kalbinizle terk etmeyi ister ve beğenir.”

Ebû Abdullah Hodramî “rahmetullahi aleyh” hazretleri, evliyânın büyüklerindendir...

Mektepler henüz açılmış, pek heyecanlıyım. Her zaman olduğu gibi bu sabah da erkenden kalktım, özene bezene tıraşımı oldum, giyindim.

“Birkaç saat önce gördüğü konuştuğu insan, üstü tamamen örtülü karşısında yatarken...”

Bir zamanlar her genç kızın çeyizi olurdu. Emek emek kendi elleri ile işlerdi, annesi, ablası hatta akrabaları bile bu çeyize yardım ederdi...