Ragıp Karadayı

"Rabbin seni yokluk gecesinden varlığın, itibarın ufkuna eriştirdi. Akıl, ilim, güç, kuvvet, cesaret ve hepsinden de mühimi hidayet verdi."

Bugün, çok zor duruma düştüğüm bir hatıramdan bahsedeceğim. Birkaç kardeşim, hayatımdaki en komik durumu soruyorlardı.

Keyfim de morâlim de yerindeydi. Bu hissiyat ile tarif edilen petrol istasyonuna vardım, baktım birkaç otobüs mazot ikmali yapıyor. 

"Ön koltuktaki yolcular indi. İki taraf da boş, istediğin yere otur, keyfine bak arkadaş..."

"Selamün aleyküm beyefendi" dedim, gülümsedim. Suratı birden sertleşen adam, selâmımı duymazlıktan geldi, almadı bile!

Çok şey düşünüyordum ki arkadaşların ısrarla istedikleri hususi bir hatıramı yazmam aklıma geldi. Onlardan rastgele birini seçtim.

Buraya gelirken tereddüt etmemişim. Şimdi hiçbir şey diyecek hâlde değildim. Şikâyet etme yerine genç idarecileri övmek geldi içimden. 

O gün eve gittiğimde bu ağır kelimelerin hâkimiyeti altındaydım hâlâ... Boş bir sedire uzandım. Bir sinema şeridi gibi geçti yaşadıklarım.

"Benden ve arkadaşlarımızın tecrübelerinden istediğiniz kadar istifade edebilirsiniz. Her türlü fedakârlığa hazırız..."

Polisin dik duruşu karşısında süklüm püklüm masum havalarında sessizce dağıldılar ama bizde de iş yapabilecek mecal kalmamıştı...

Bu kadar insan, nasıl olur da kısa zamanda sokağa dökülür? Bunlar hazır kıt’a mıydı?!.

Başı dazlak, kara sakallı olan, elindeki ne olduğunu anlamadığım bir şeyi yüzünü buruşturarak çiğnedi. 

Sessiz bir gölge gibi ilerlerken iki kişinin fısıltıyla konuştuğunu fark ettim. Birkaç adım sonra daha net anlamaya başladım, durakladım.

O hadise aklıma geldikçe tüylerim diken diken olur, ürperirim: Uzun kış gecesi ve ansızın inen bela, karanlık bir çölde yollarını kaybettiler...

Siz öylesiniz, böylesiniz deyip âdeta yapmadığı küfür kalmadı. Gözüm hâlâ o cümlede: "Hizmette sinir ve sınır yoktur..."

Abi, biri var telefonda, ısrarla “bir yetkiliyle görüşmek istiyorum" diyor. Birkaç defa başka arkadaşlara bağladım kabul etmemiş. Ne diyelim? 

Gözlerimden uyku dökülmesine rağmen, kalbim huzurla yoğrulmuş gibiydi. Zayıf omuzlarım, büyük bir davanın yüksek bir hizmetini taşıyordu.

"Bu projede yeni bir tarzı, metodu tatbik ediyor, heyecandan heyecana giriyorduk."

İstanbul'un, tarih, kültür ve sanat yuvası sonsuz ufuklarına bakan Yenibosna'daki TGRT binasının çatısı, sanki "anten ormanı" gibiydi...

Nasıl bir sevinçle yazdım anlatamam. Bugünkü yorgunluğum, telaşım, korkularım bir anda yerini tatlı bir huzur ve saadete bırakmıştı.