Ragıp Karadayı

Sarayda fazla kimsecikler yoktu. Sultan'ım başvezirle oturmuş, öylesine sohbet ediyorlardı...

İstemeden verilen ismim, bütün şuuraltımın dışa vurmuş şekliydi aslında: Kim ne niyetle söylese de MECZUP demek bana yakışmıştı!..

"Seni görünce bütün sıkıntılarımı unutuyorum, tarifsiz bir muhabbetle çocuklar gibi seviniyorum Behlül..."

Başını hafifçe sağa sola sallayan Sultan’ım, kendi duyacağı bir sesle “Yavrucuklar bir tuhaf! Rüzgâr gibi esti geçtiler…” diyerek yeniden yerini aldı.

Çocukların bana laf atmaları hoşuma gidiyordu. Hatta bunlardan biri daha ileri giderek yanıma geldi cübbemin eteklerinden tutup çekiştirdi. 

"Senin hakikat dediklerin de birer granitten taş gibi kafama kafama vuruyor! Görünmez al kanlar akıtıyorsun içime!"

Övülmeyi hiç sevmediğimden dolayı bu benim için söylenen ifadeler, sırtımdan bıçaklanmışım gibi acı vermişti.

"Ey mübarek Bağdat! Ben fakir Behlül’e de bir yer var mıdır müşfik koynunda?”

Sultanım “Zaptiyelerimin çözemeyecekleri meselelerini pek rahat hâlletmişsin Behlül! Niçin sevdiğimi anladın mı?” deyip alnımdan öpüverdi.

"Akıllı insanlar Firavunların, Âd, Semud kavimlerinin başına gelenleri duyunca, şu varlıktan da geçer, hırs ve gururu da bırakır..."

"Ey koca ve haddini bilmez kurt! Madem hayvanlar pâdişâhının önünde, kendini ölü saymadın. Cezanı gör, işte!..”

Arslan, kurt, bir de tilki; avlanmada ve hayat mücadelesinde birbirlerine yardım etmek, destek olmak için arkadaş olmuşlar...

Kulübemden niçin çıktım, nereye gidiyorum? Farkında bile değildim. Anlayacağınız bugün tam meczupluğum; deliliğim üstümdeydi... 

Senin yüzüme karşı hakikatleri hiç çekinmeden, eğip bükmeden söylemen var ya... bana yeter Behlül!

"Elini vicdanına koyarak düşün! Bak, nasıl da çabuk geçiyor hayat dediğin…"

"Bakıyorum şair olmuşsun Behlül! Selâm olmadan kelâm olmayacağını bize nasihat eden de sizsiniz! Tersini yapan da..."

Sultanıma anlatacağım çok şeyler vardı. Sabah namazını Dicle kıyısındaki Küçük mescidde eda ettim, hemen düştüm yola

Gel de böylelerine dayan dayanabilirsen Sultan'ım! Derdi ahiret olmayana bir meseleyi anlatmak pek zor!

Yüksek eyvandan bana doğru el sallayan Harun Reşid Sultan’ım, birden bulunduğu yere yığıldı, hıçkırıklara boğuldu.

Dicle kenarında tek başıma iç âlemimle muharebe ederken, gözümde canlanıverdi Sultan'ımın söyledikleri.