Ragıp Karadayı

"Hayırlı sabahlar, kendimi daha iyi hissediyorum hemşire hanım, gördüğünüz gibi hayattayım..."

Öyle derinden hislenmiştim ki gözlerinden akan yaşa mâni olamıyordum. Çocuklar gibiydim... 

Saadet Hemşire ile içli dışlı olmuştuk. Nefise Doktor’um olmadığında onunla istişare ederdim...

Biraz önce en büyük İslâm düşmanı olanlar şimdi din kardeşimiz olmuştu…

Bu merasimde köyün kralı, hem enteresan hem de bizim mesuliyetimizi hatırlatma açısından acı şeyler söyledi!..

"Susma Tülin Hanım, Songül Kardeş, Filiz Kardeş, Neriman Hanım, Ajda Hanım hadi bir şeyler söyleyin, madem bu mevzuyu açtınız!.."

"Lütfen arkadaşlar üzerime gelmeyin! Rol yapmayın! Onları niçin yazdığımı gayet iyi biliyorsunuz..."

Önce birbirlerine bakındılar mesai arkadaşlarım, sonra bana... Belli ki yazdıklarımı okuyup iyice sindirmişlerdi.

Arkadaşlarım adedince fotokopi çektirdim. Birer zarfa yerleştirip üzerine isimlerini yazdım. Masalarına bıraktım... 

"Elimde kendimden ve çocuklarımdan maada hiçbir şeyim kalmadı. Onlarla basit bir dünya kurdum, bari orada bırakın rahat öleyim!"

“Ben kimden ve niçin kaçıyorum?” diyorum cevabını bulamıyorum. Belki de bu bir kaçış mektubudur...

Oturup, arkadaşlarıma hitaben bir mektup yazdım. Ben mektup diyorum siz onlara cevap deyin...