Ragıp Karadayı

Onüç ondört yaşlarında yaşadığım bu hadise, bende derin izler bıraktı. Uzun zaman bilmediğim derelere, çaylara, göllere ve denize giremedim.

İki kafadar, belli etmesek de yalnızlıktan ve yırtıcı hayvanlardan da korkuyorduk. Ağaçsız tarafa geçtik, koca bir kayanın üzerine çıktık...

Aman yâ Rabbî! Daha dün gibi... Hayat hakikaten en uzun hadiseleriyle çabuk biten bir sinema şeridinden maada bir şey değil! 

Gaban yolu, Kuzu göllerinin yakınından Çılçıl'a uğramadan kayalık rampayı tırmanıyoruz... Toprak, su, çimen, çiçek kokusu püfür püfür...

Uzun ve zorlu süren tipi boranlı kış ayları bitti. Köyün üzerini örten koyu kurşuni bulutlar gitmiş, yerini masmavi gökyüzüne bırakmıştı. 

O hayatın getirdiklerine razıydı, hem de bizlerden çok daha fazla.

Yavrucağız soruları duymuyordu, şaşkındı, inanılmaz bir hâl yaşıyordu, çok çok mesuttu, sadece ve yalnız ayakkabılara bakıyor gülüyordu.

Elif’ciği, abisini ve babasını da arabama alarak binbir düşüncelerle dolu daha önce tesbit ettiğim mağazalara gidiyoruz...

"Doktorlar ‘çok yaşamaz' demişler babacığıma! O da gizli gizli hep ağlıyor... Bizden saklasa da ben her şeyin farkındayım!" 

Çocuk, bir şeyler demek istiyordu ama beceremiyordu nereden başlayacağını... Yutkundu, gözleri taşacak kadar doldu...

“Sen zahmet etmeseydin hocam, ben gelirdim!” deyince hayretim daha arttı. Hışımla ağzımı açmamla kapatmam bir oldu. 

Söyleyeceğim şu ki; evimin her köşesinde ayrı bir alın teri, göz nuru ve emeğim vardı. Çalışıyor, kazanıyor ve isteğime göre de harcıyordum.

Bir kardeşimiz de senaryo yazmaya meraklıymış. "Nasıl yazılır, safhaları ne?" diye soruyor.

Hatıraları okuyan bazı arkadaşlar; yaptığımız filmlerimizden en çok "beğendiklerimizi" ve "beğenmediklerimizi" merak ediyorlarmış.

"Şu elimde gördüğünüz gazetemizde ve dergimizde yayınlanmak üzere gece gündüz göz nuru dökerek çizdiklerim..."

Koşturan insanlar, dünyadan bihaber masum çocuklar, İstanbul’un vazgeçilmezleri martılar, vapurlar, çeşit çeşit arabalar…

"Rabbin seni yokluk gecesinden varlığın, itibarın ufkuna eriştirdi. Akıl, ilim, güç, kuvvet, cesaret ve hepsinden de mühimi hidayet verdi."

Bugün, çok zor duruma düştüğüm bir hatıramdan bahsedeceğim. Birkaç kardeşim, hayatımdaki en komik durumu soruyorlardı.

Keyfim de morâlim de yerindeydi. Bu hissiyat ile tarif edilen petrol istasyonuna vardım, baktım birkaç otobüs mazot ikmali yapıyor. 

"Ön koltuktaki yolcular indi. İki taraf da boş, istediğin yere otur, keyfine bak arkadaş..."