Yetenekli Kalemler

Diğer öğünleri bilmem ama kahvaltının mutlulukla bir ilgisi var demişler. İlk sofra şehirde balkon sefası. Sen masada kahvaltını yaparken trafik, korna sesi, insan hareketliliğiyle şehir yanı başındadır.

Merhum Necip Fazıl'ın da dediği gibi: Gözünü açıyorsun, "doğdu" diyorlar Gözünü kapatıyorsun, "öldü" diyorlar Bu göz kırpışa, ömür diyorlar...

Sözcük anlamıyla zıtlık; karşıtlık, karşı olma çelişki olarak ele alınmaktadır. Yaratılan her canlı-cansız varlığın aslında zıtlık dengesi üzerine oturtulduğu görülmektedir. Yani evrende her şeyin zıtlıklar dengesi içinde oluştuğunu görürüz.

İnsanın fıtratında inanmak vardır. İnanmayan insan yoktur. “Ateistler?” dahi inkâra inanmak üzerinedir: “Ben ateistim” diye kaçış yolu arayanlar bir yere kadar kaçabildiler. Bugün ise ateizmden daha tehlikeli bir tutum ortaya çıktı: Agnostisizm (bilinmezcilik).

Ailede evde eşine otorite kurmaya kalkışmak hele de günümüzde gerçekten sonradan görme bir davranıştır. Çok kaba çok cahil çok nobran bir tarzdır.

Cebinde bu kadar yüksek marka telefon olan, her istediğine anında kavuşan bir çocuk babasından başka kimseye değer vermez, kimseyi dinlemez. Babası gibi olmayanlar onu rahatsız eder. Bir süre sonra babası da isteklerine yetemez hâle gelir. İstediği olmamaya başladığında öfkelenmeye ve babaya olan saygısını da yitirmeye başlar.

İnsanın içinde bir ses vardır; bazen fısıltı gibi, bazen gürültü gibi… Bir yanım sabrı, merhameti hatırlatırken; diğer yanım öfkeyi, hırsı, bencilliği dürter durur. O an anlıyorum ki insanın kalbi bir savaş meydanıdır.

Bazı sorular vardır cevabını hiçbir kitapta bulamazsınız. Bazı soruların cevabı kitaplara, sayfalara sığmaz. Cevabı bulmak için insanların vicdanına, ruhuna dokunmak gerekir.

Öğrencilere mesleki beceri kazandırmak, bir öğretmenin en temel görevlerinden biridir.

Eskiden dışa dönük bir insan iken gitgide içime döndüğümü fark ettiriyor bana düşüncelerim...

Merhaba yeni hayatımın ilk günü. Bazen her şeyin ortasında büyük mücadelelerden sonra ansızın “yeni hayatımın ilk günü” diyerek yeni bir sayfa açmak gerekir. Nasıl ki uzun dönem kullandığımız teknolojik bir cihazın bile resetlenmeye ihtiyacı varsa, insan da bazı zamanlardan sonra resetlenmeye ihtiyaç duyabilir.

Bir attar bir tutîye (papağan) malik idi. Gazel okuyan bülbül gibi bir gün kedi korkusundan dükkânın rafına uçtu. Oradaki gülyağı şişesi kanadının çarpmasından yere düştü. Kırıldı. Attar kemâl-i gazapla kuşu bir salıverdi. Başının tüylerini yoldu. Zavallı tutî; sükût ederek bir köşede oturdu. Uzun müddet söz söylemedi. Attar da yaptığından pişman oldu. Tutînin sükût etmesinden dolayı kederlendi. Bir gün saçı sakalı tıraş olmuş bir kalender, attarın dükkânı önünden geçti. Tutî kahkaha ile ağzını açtı. Dedi ki:

Hepimiz onlarca, belki de yüzlerce kitap okumuşuzdur. Kimi kitaplar düşünce dünyamızı değiştirir, kimileri hayatımızı. Ama bazen, okumadığımız bir kitap vardır ki, o da hayatımızı kökten değiştirir. Benim için o kitap pasaportumdu.

Bir evde her şey bitebilir bazen. Ekmek biter, su biter, para biter, mal biter. Yeri gelir tuvalet kâğıdı biter. Hepsinin kendi içinde bir kifayet vakti vardır. Alırsınız, kullanırsınız biter. Alırsınız, yer içersiniz, biter tabii olarak.

İmanın bir gereği olarak vatan sevgisine detaylı göz attığımızda yurt, sadece bir toprak parçası değil; dinin, adaletin, ahlakın ve insanın hür yaşayabileceği bir alan olarak görülür.

Konunun başlığına “A4’ün arkasındaki hikâye" de diyebiliriz... Masamın üstünde bir tomar kâğıt duruyor. Elimi uzatıp bir tanesini çekiyorum; sıradan bir A4. Dilekçeler, sözleşmeler, sınav kâğıtları… Hayatımızın neredeyse her alanına sızmış bu kâğıt parçası o kadar tanıdık ki, insan bir an durup “Neden tam bu ölçü?” diye sormayı akıl etmiyor. Oysa bu 21 x 29,7 santimetrelik dikdörtgen, matematiğin, mühendisliğin ve standartlaşmanın sessiz bir zaferi.

Dünya hızla değişiyor. Teknoloji, şehirleşme, bireyselleşme derken hayatın ritmi artık eskisi gibi değil. Her şeyin yenilendiği bu çağda, insanın en eski ve en güvenli limanı olan aile ise hâlâ ayakta kalmaya çalışıyor.

İsmi Hâce Kıvâmüddîn Ebû Ali Hasan bin Ali’dir. 1018 yılında İran'ın Türkistan hududundaki Meşhed'e yakın küçük bir şehir olan Tus'ta dünyaya gelmiştir. Gaznelilerin Horasan valisinin maiyetinde olan babasının yanında yetişen Hasan bin Ali, kardeşi Ebü’l-Kâsım Abdullah ile birlikte çok iyi bir eğitim gördü. Fıkıh, hadis, edebiyat ve sair ilimleri çok iyi tahsil etti. Zamanındaki meşhur âlim ve ediplerle devamlı görüştü. Bu, onun idarecilik hayatındaki yetenek ve başarısının büyüklüğünde önemli rol oynadı.

İnsanın içinde bir ses vardır; bazen fısıltı gibi bazen gürültü gibi… Bir yanım sabrı, merhameti hatırlatırken; diğer yanım öfkeyi, hırsı, bencilliği dürter durur. O an anlıyorum ki insanın kalbi bir savaş meydanıdır.

''Bir nokta''nın anlatamadığını ''üç nokta'', onun anlatamadığını ''sıra noktalar'' anlatır!