Yetenekli Kalemler

Biz çocukken, sabahları radyodan bir ezgi çalardı...

İnsanın mutlu veya mutsuz olmasına kim karar verir? Elbette kendisi. Sabahları uykudan uyanınca iki seçeneğiniz vardır. Ya mutluluğu ya da mutsuzluğu seçmek. Tabii ki herkes mutlu olmayı seçer...

Komşuluğu şimdiki nesil haklı olarak pek önemsemez. Şehir hayatında komşuluk pek yaşanamaz. Oturduğunuz daire karşısına bir bakarsanız bir aile gelir taşınır. Bir bakarsınız bir süre sonra gitmiştir.

Bir öğle vakti, Eyüp Sultan'da otobüs durağında beklerken, ruhum gökyüzüne bir cümle savurdu: "Bir kuş olup uçmak istedim, gözü kör insanların arasından."

Bir gölün kenarında yaşamasına rağmen suyu hiç sevmeyen bir kedinin günün birinde yavruları oldu. Yavru kediler annelerinin aksine gölün kenarında oynamayı çok seviyor hele suya girmeye bayılıyorlardı. Bir gün yavrularıyla beraber suyun içerisinde oynayan anne kediyi gören ve onun suyu hiç sevmediğini bilen bir başka kedi hayretler içinde ona sordu:

Bayramlar sadece takvimde yer alan sevinçli günler değildir. Onlar, bir milletin ortak hafızasında saklı kalan güzelliklerin, yokluklar içinde var edilen umutların yeniden hatırlandığı mübarek zamanlardır. Ve her insanın bayramı biraz kendi çocukluğudur; biraz annesinin duası, biraz babasının alın teridir.

İnsan, aklıyla planlar kuran, iradesiyle yol çizen bir varlıktır. Her yeni günle birlikte kararlar alır, hedefler koyar ve adımlar atar. Fakat çoğu zaman unuttuğumuz bir hakikat vardır.

Yaşadığımız çağ, bilginin değil, algının hüküm sürdüğü bir zaman dilimi… Artık gerçek ne kadar güçlü olursa olsun, algının gölgesinde silikleşiyor. Bir görüntü, bir cümle, bir başlık veya sosyal medyada yayılan bir dedikodu; hakikati boğabiliyor. Algılarla çelik çomak oynanan bu çağda, zihnimize yönelen her darbede hakikatin değil, algının şekillendirdiği bir dünya kuruluyor.

Mutluluk erişilebilen bir şeydir ve ona ulaşmak için bir şeyler yapılması gerekir. Yani mutluluk kendi kendine gelmez, ancak bizim çabalarımız sonucu elde edilebilir. Mutlu olmak isteyen, nasıl mutlu olunacağını öğrenen ve mutlu olmak için çaba sarf eden bir kimse, er geç mutluluğu yakalar.

Birinin cümlesinde yerimiz olmalıydı. “Vaktiyle biri vardı” diye başlayan cümlelerde…

29 Mayıs günü İstanbul’un fetih yıl dönümü kutlandı. Hayırlı olsun. Dünyanın 2 kıta üzerinde toprağı olan, şiirlerde bir taşına bir Acem mülkünün feda edildiği bir metropoldür İstanbul. Ama ondan önce Sevgili Peygamberimizin fethini müjdelediği şehirdir... Bazı kaynaklarda İstanbul ismi, Müslüman’ı bol anlamındaki “İslam bol” kelimesinden geldiğini bile söylerler.

İyilik insanlık sanatıdır. Aynı zamanda vicdanın ve mutluluğun kaynağıdır. Güzel ahlakın kaynağı da eziyetleri sineye çekmek, insaflı olmak, arkadaşın hatasını görmemektir.

Günümüz insanı, âdeta pamuk ipliğine bağlı bir ruh hâliyle yaşıyor. Ufak bir söz, küçük bir olay; büyük patlamalara, kırgınlıklara ya da geri dönüşü zor sonuçlara yol açabiliyor. Bu ruhsal kırılganlığın sebeplerinden biri, imanımızın zayıflaması ve inancımıza duyduğumuz saygının azalması olabilir. İnsan maneviyatla beslenmeyince iç dünyasında boşluklar oluşur, bu da duygusal dengesizliklere neden olabilir. Toplumda hâlâ psikoloğa gitmenin “deli doktoruna” gitmek gibi algılanması ise bireylerin yardım alma yollarını tıkıyor. Oysa bir insanın ruhsal destek araması, onun zayıflığı değil; aksine güç arayışıdır. Bazıları "birkaç samimi dostum bana yeter" diyerek bu ihtiyacı görmezden gelse de herkesin profesyonel desteğe hakkı vardır.

Karanlık sokakta, tek başına yanan bir lamba, kar tanelerini altın tozuna çeviriyordu. Cılız ışıkta tek tek düşüp kar yığınına karışıyorlardı. Belki de her birimiz, yeryüzüne düşen birer kar tanesiyiz. Eşimiz, benzerimiz yok. Tek ve biriciğiz. Hepimizin acıları farklı, yaralarımız derin; yine de birbirimize karışıp eriyoruz. Ne yaşarsak yaşayalım, sonumuz aynı değil mi? Biz de toprağa karışıp gideceğiz.

Bomba seslerinin, bebek, çocuk seslerine üstün geldiği hiçbir savaş için haklı bir sebep bulunamaz. Çocukların koşup oynamak yerine, mermilerin altında, açlıkla boğuşup insani haklarından mahrum kaldığı hiçbir dava haklı olamaz…

Sindirim sistemi için bize düşen görev helal ve temiz gıdayı almak gerisi sistemin işi. Sağlıksız beslenme, çok yemek, abur cubur tüketmek, gerekli miktarda su içmemek, hızlı yemek, yemek arasında su içmek gibi hatalarımızdan dolayı sistem aksasa vücut bize sinyaller gönderir ve destek ister.

Çevremizdeki yaşanan hayatlara bakıldığında sıradan, hatta önemsiz gibi görünen bir eksiklik, sahibinin dünyasında koca bir tufana dönüşebilir. İşte bu yüzden derler: “Karıncanın evinde şebnem (çiy) damlası tufandır.” Çünkü kimsenin tufanı, kimsenin terazisinde ölçülmez.

Toplumumuzda yanlış bir algı oluşmuş. Ne kadar sosyal medyada var iseniz o kadar görünürsünüz(!) Görünmek, fark edilmek için veya bir işle meşgul iseniz onu paylaşmanız bekleniyor. Eğer paylaşmıyorsanız bunun aksi düşünülüyor. Gezmiyor, bir şey okumuyor, herhangi bir işle iştigal etmiyorsunuzdur... İnsanlara bunu servis etmediğiniz için size bir etiket, bir konum belirleyemiyorlar(!) Hâlbuki tam tersi değil midir? Meşgul olan insan bunu paylaşmaya vakit bulamaz.

İslamiyet’e hizmetleriyle gönüllerde yer etmiş, güzel ahlakı ve temiz kalbiyle herkesin sevgisini kazanmış olan kıymetli babam Mehmet Salih Arvas’ı geçen hafta cuma vakti kaybetmenin üzüntüsünü ailemiz ve sevenleriyle beraber hâlâ yaşıyoruz.

Yeryüzündeki hayvanların ve dahi insanların hayatlarını sürdürebilmeleri için gıda almaya yani bir şeyler yemeye ihtiyaçları vardır. Bu yeme ihtiyacı ise esasında azot elementine olan ihtiyaçtan kaynaklanmaktadır. Yani canlılar, yedikleri besinleri içlerinde bulunan azot elementi için yerler. Yenilen besinlerdeki azot, sindirim sistemi vasıtasıyla kana geçer ve bu şekilde bedenler azotu elde etmiş olur. Buraya kadar her şey gayet anlaşılır.