Yetenekli Kalemler

Haksızlığa karşı konuşmadan önce düşünmek lazım. Kendinize şunu sorun. “Ben olsam ne hissederdim?” Empati kurmak en akıllıca iş. Ayrıca kendinize şunu sorun:

Dünyanın neresinde olursak olalım, vicdanın dili tektir. Bir yerde çocuklar açlıktan gözlerini kapatırken bir yerde anneler evlatsız bırakılırken dünyanın geri kalanında rahat uyumak, sadece coğrafi mesafeyle açıklanamaz bir körlüktür. İşte Sumud Filosu, bu körlüğe karşı yola çıkan bir vicdan gemisidir.

Kaygı duyan kişi zihinsel huzura kavuşmak istiyorsa, ayrıntıya girmemelidir. Hayat küçülemeyecek kadar kısa. Umursamayacağımız küçük şeylerle kendimizi üzmeyelim. Endişelerimizin ve mutsuzluklarımızın neredeyse tamamı gerçeğin değil hayal gücümüzün ürünüdür. Şanssızlığın sonuçlarına katlanmanın ilk basamağı, onları kabullenmektir. Kaçınılmazı değiştiremeyiz ama kendimizi değiştirebiliriz.

Türkiye’de gençlerle ilgili adı konmamış sessiz feryatlar var. Her biri bir annenin gözyaşı, bir babanın iç sızısı, bir öğretmenin boğazına dizilen düğüm. Gençliğin büyük çoğunluğu zehir tacirlerinin tehdidinde bir yıkımın tam ortasında... Birçoğu hayatta bir amaç bulamadığı, kimse yol göstermediği, yoldaşlık edilmediği için… Gençliğin kalbine dokunamadığımız her an, bir başka el onlara uzanıyor.

Ömer Seyfettin’in Diyet hikâyesi bana daima muhannet olmayı ve vefayı düşündürür. O hikâyede okuyanlar bilir en dokunan sahne Koca Ali’nin kimseye eyvallah etmezken minnet altında kalmasıdır. Bu ona büyük ıstırap verir. Parası olsa çıkarıp verir diyetini. Parası olmayınca da gururu her gün biraz daha incinir ve dayanılmaz hâl alır sonunda...

Tolstoy’un satırlarında tanıdığımız o sade köylü Pahom’u hatırlarsınız. İçimizden biri gibiydi. Doymayan arzuları, bitmeyen hayalleri ve insanın kendisiyle hesaplaşmasını anlatan hikâyesiyle aslında hepimizi aynada yüzleştirdi.

Bazen çok bunaldığımız zamanlarda her şeyi oluruna bırakıp sonu nereye varacaksa varsın inceldiği yerden kopsun deyip yaşamaktan, hayattan her şeyden vazgeçtiğimiz günler olduğu gibi bazen de hayattan hiçbir zaman ümidi kesmeyip hayatın yine de çok güzel taraftarı olduğunu düşünerek mutluluktan çok ümit içinde hayata tutunmaya çalışıyoruz.

İnsanın, şuurlu bir çabayla hayatını dönüştürme yeteneğinden daha cesaret verici bir güç yoktur. Bir kişi düşlerinin peşinden güvenle yürür, hayalini kurduğu hayat için sabırla gayret ederse, hiç ummadığı bir anda beklenmedik bir başarıya kavuşabilir.

Şu hayatta insan en çok kendini kandırırmış derler. Gerçekten de öyle değil mi?.. İnsan içine çıkınca girdiğimiz tripler bunun bir göstergesi. Kendimizle baş başa kaldığımızda başkayız. İnsanların arasına karışınca başkayız. Buna dini terim olarak “riya” da deniyor ama bizim anlatacağımız konu başka. Hep kendini diğer insanlardan aşağı, bayağı gören insanlar var. Hâlbuki görse kendindeki nice cevheri. “Benden adam olmaz” deyip dururuz anca... Ama adam olmak için çaba sarf ettik mi? Koca bir hayır.

Mâlik bin Dinar hazretleri buyurmuş ki: "Ey Kur’ân okuyanlar! Kur’ân sizin kalplerinize ne ekti? Çünkü Kur’ân Mümin’in ilk baharıdır. İlkbahar yağmuru yeryüzü için neyse o da odur!"

Adamın biri, boş bir arsa üzerine ev yaptırmaya karar verir. Ustayı alır, birlikte arsanın üzerine çıkarlar. Adam hayalindeki evi anlatmaya başlar:

Son günlerde çokça dile gelen kavramlardan biri değerli hissetme. Değer bir şeyin veya insanın varoluşuyla birlikte taşıdığı anlamdır. Altının değerli olması, kendisi başka bir şeye dönüşmeden de kıymetli oluşundandır. Külçe altın da çeyrek altın da gram altın da altın tozu da değerlidir.

İyi örnek olmaya çalışmak bir yetenektir. Olayların peşinden sürüklenmek yerine durumsal tahliller yapabilsek hem kendimize hem de çevremize yardımcı oluruz. Kendimizi aşan çevremizi etkileyen hatalarımız olur. Dünyanın kargaşası yetmiyormuş gibi bir de yanlış yorum ve uygulama kargaşaya neden oluyor.

Şunu kabul edelim: Türk dili de kültürümüz de son yıllarda büyük bir değişim içinde. Bir sabah uyanıyoruz, sosyal medyada yepyeni bir kelime dolaşıyor. Dün “beğenmek” vardı, bugün “like’lamak...” Yarın kim bilir ne eklenecek sözlüğümüze? Özellikle gençler, dili hızlı, pratik ve esprili kullanıyor. Bazı büyüklerimiz bu duruma kızıyor ama ben şöyle bakıyorum: Dil yaşıyor, nefes alıyor, çağa ayak uyduruyor. Bu da aslında onun ne kadar güçlü olduğunu gösteriyor.

Tarihin tozlu sayfaları, makamın cazibesine kapılıp hırsına yenilmiş insanların hikâyeleriyle doludur. Nice devrimciler, nice adalet savunucuları, güç eline geçince zalimleşmiş; kardeşine merhamet göstermez olmuştur. Çünkü güç, sahibini çoğu zaman değiştirir.

Mutluluğa duyulan özlem çok büyüktür. İnsanoğlunun ulaşmak istediği doruk noktalardan birisidir. İnsanlar genelde mutluluğu zengin olmakta, makam mevki sahibi olmakta arar. Oysa atalarımız ne güzel söylemiş “Paran mı var derdin var” diye.

Bizi biz yapan nedir, hiç düşündük mü? Kısa bir süre içinde bu denli değişimin nasıl gerçekleştiğini sorguladık mı?

Bir çocuğun ilk yılları, gelişimin en hızlı, en duyarlı dönemidir. Bu yıllarda özel eğitime ihtiyaç duyan çocukların erken fark edilmesi ve doğru desteklenmesi, ilerideki hayatlarının yönünü değiştirebilir. Çünkü “erken müdahale” yalnızca çocuğun öğrenme becerilerini değil; sosyal ilişkilerini, iletişimini ve öz güvenini de güçlendirir.

Veda, bazen de insan yüreğindeki umutlu bekleyişin başlangıcıdır. Güneş asma yaprakları üzerinde oynadığı zaman yeni bir güne başladığını sanır insan. Ancak bu yeni gün sayısız hoşça kala yaklaştıran bir basamaktı sadece.

Her yerde, her şeyde aşkı görebiliriz. Gökyüzünde süzülen bir kuşun kanadında, toprağa kök salan bir ağacın sabrında, bir annenin duasında, bir babanın helal lokma mücadelesinde, kardeşin omzunda, dostun tebessümünde… Ama aşkın en kutsal makamı, hiç şüphesiz ki Rabbimizin sevgisidir. Onu sevmek, onun yarattıklarını sevmektir.