Yetenekli Kalemler

Eskiden fotoğraf albümleri vardı. Bir kitaplık rafında eski bir sandıkta veya bir koltuk altında. Misafir oturmalarında o albüm çıkar, eski anılar yâd edilir, hatıralar anlatılırdı. Şimdi günümüzde fotoğraflar da dijitalleşti. Bir fotoğraf atıyoruz ailemiz, arkadaşlarımız herkes anında görüyor sosyal medya üzerinden. Tazecik bir fotoğraf ama ruhu yok. Çünkü fotoğrafı ilk defa gören kişilerin yüzündeki duyguyu dijital görsellere bakarken göremiyorsunuz. Fotoğrafın bir ruhu olmuyor o zaman bir anısı da...

Vassaf-Zade Mehmed Esad Efendi Osmanlı âlimlerinden ve seksen sekizinci Osmanlı Şeyhülislamıdır. Babası Şeyh İsa Hazretlerinin torunlarından Osmanlının Yetmişinci Şeyhülislam olan Vassaf Abdullah Efendi’nin oğludur. 1707 yılında İstanbul’da dünyaya gelir. 1778 yılında İstanbul’da vefat eder.  Cenaze namazı Fatih camisinde büyük bir kalabalık cemaatle kılınır. Eyüp sultan civarında babasının kabrinin yanına defnedilir.

Bazı alışkanlıklarımızı ısrarla sürdürmemiz ileride sağlık açısından büyük sıkıntılara sebep olabilmektedir. Su ve çay içmeyenimiz yok gibidir. Bize uzatılan faturaya göre anlatıyorum. Bir yakınım sürekli midesinden şikâyetçiydi ve bu ağrı onda bir ömür sürdü. Bu yakınımızın bir alışkanlığı vardı. Suyu hep ayakta hem de hiç nefes almadan sanki boğulurcasına bir solukta içerdi.

İyiliği sadece iyilik yapmak için yapmak önemli bir niyettir. Bir kimseye hiçbir karşılık beklemeden iyilik etmenin ne kadar kolay ve ne güzel bir duygu olduğunu görmenizi sağlar. Çoğu kez bilerek, ya da farkında olmadan başkalarından bir şeyler isteriz.

“Bismillah!” diyerek başlayalım söze... Ne demişler, önce selâm, sonra kelâm ile... Söz uçar, yazı kalır. Unutmayalım! Sükûtun da bir sesi vardır... Evet evet doğru duydunuz. Şems-i Tebrizi'nin (rahmetullahi aleyh) dediği gibi "Sükûtun da bir sesi vardır. Onu anlayacak yürek lâzımdır. Şüphesiz ki, iyi insanların hayatları öğrenildikçe, iyilerin adedi artacaktır. Mâzisini, büyüklerini tanımayan çocuklar, gençler ve yaşları ilerlemiş insanlar, büyüklüklere talip olmayı unutacaktır.

Lise yıllarımızda, edebiyat dersinde okuduğumuz bir şiir şu dizelerle başlıyordu:

Heyecan, sevinç, huzur ve dahası... Ramazan-ı şerif ayı bu hisleri uyandırır hepimizde. Eski ramazanlar diye hatırladığımız şeyleri hâlâ aynı heyecanla yapmaya çalışırız. Sahura kalkmak çocuklar için bile çok heyecanlıdır. Uyku ile uyanıklık arasında ne yediğimizi bile bilemeyiz bazen. Ama yine de çok huzur vericidir. Hele o iftarlar... Nasıl aç ve iştahlı olur insan. Anne, öyle güzel yemekler hazırlar ki istekle. Afiyet ve şifa ile yenir. Saatlerce uğraşılır birkaç dakikada biter ama her iftarın her zaman ayrı heyecanı olur. Ardından gelen teravih namazı da kalplerimizi sevgiyle doldurur. Muhabbet, birlik, beraberlik ile... Öyle güzel hisler işte. Gece gündüz okunan Kur'ân-ı kerimler insana ayrı bir mutluluk verir. Şu havaya bakın, bu hava hiç ramazan-ı şerif ayı harici başka zaman oluyor mu? Apaçık huzur işte.

Bir hayvanat bahçesinde tüm hayvanları seven bir hayvan bakıcısı vardı. O her gün bütün hayvanları ziyaret eder, yiyeceklerini verir, onlarla tokalaşır, onları sever ve okşardı...

Anadolu’nun mutena memleketlerinden birinde köye dışarıdan bir yabancı konuk geldiğinde, akşama değin hoş sohbetlerden sonra eşraftan biri onu evine davet ederek, ağırlarmış...

Trakya'da, İstanbul'a yakın üç ''kışlak'' vardı: 1. Velimeşe (Tekirdağ), 2. İpsala (Edirne), 3. Kuleli (Kırklareli) kışlakları. Osmanlı Devleti, bu kışlaklarda kışın koyunlarını ve ordusunu bekletir, baharda sefere çıkardı. Çünkü, kışın savaş yapılmadığı için kışlaklar konaklama yeriydi. 1700 sonlarında Velimeşe Kışlağının alan ve arazileri; Vize, Çorlu, Kırkkilise (Kırklareli), Saray ve Baba-i Atik (Babaeski) kazalarıydı.

Bir dağ köyünde çocuğu doğmadan kocası ölmüş, tek başına yaşayan hamile bir kadın vardı. Kadın bu yalnızlığında kendisine arkadaş olur düşüncesiyle dağda yaralı olarak bulduğu bir gelinciği evinde beslemeye başladı.

Ramazan-ı şerif, ayların en kıymetlisidir. Çünkü Rabbimize daha yakın, daha teslim olmaya çabaladığımız bir aydır. Sadece Allahü teâlânın rızasını düşünerek belli saatlerde yemeyi içmeyi bıraktığımız bir aydır. Ramazan ayı rahmet ve mağfiret ayıdır.

Dışarısı turuncuya dönük pembe görünüyor. Koşup pencereden bakıyorum incecik bir kar yağıyor ama nasıl güzel, saatlerce izletir kendini. “Yarın okul tatil olur mu?” diye düşünüyorum. Sonra annem sesleniyor yatağa girmem için.

Samimi bir şekilde yaşanmayan ilim, Fuzuli’nin tabiriyle ‘kîyl ü kal’den yani dedikodudan öteye gidemez. Niçin yaptığımız her şeyden daha önemlidir. Bir menfaat elde etmek, övünmek, gösteriş yapmak, başkalarına üstünlük taslamak vb. için ilim öğrenmek de insanlığa sığmaz; kimseye de mutluluk getirmez.

İlim rütbesi, rütbelerin en yücesidir. İlim her şeyin başıdır, temelidir. Kur’ân-ı kerimde “Hiç bilenle bilmeyen bir olur mu?” buyurulur. İlk İslamî eserlerimizden Atabetü’l Hakayık’ta Edip Ahmet Yüknekî de cahillerin "yaşayan ölüler", âlimlerin ise öldükten sonra bile diri olduklarını ifade eder. Ancak kadim eserlerimizde âlim, yalnızca bilgi sahibi olana değil, ilmiyle amil (amel eden), irfan sahibi insanlara denilirdi. Şimdilerde maalesef ne âlim ne de âmil (ilmini yaşayan) kaldı. İrfan ehli nerede?

Bazen her şey ters gider. Hayat bu ya, üst üste gelir bazı şeyler. Türlü türlü imtihanlarla sınanırız. Herkesin imtihanı da kendine göre ağırdır. Böyle zamanlarda her şeyin kötü gitmesi seni üzmesin. Eskiler dert ve bela geldiğinde şükrederler gelmediği zaman üzülürlermiş. Çünkü bilirlermiş ki Allahü teâlâ sevdiği kullarını imtihan edermiş...

İnsanın değeri ne ile ölçülür?

Hayatımızda olmasını istediğimiz şeylerle olmasından korktuğumuz şeyler arasında savrulup gidiyoruz. Zaman hızla akıp gidiyor. Ömür kotamız yavaş yavaş tükeniyor. Her sene sadece yaş almakla yetinmiyoruz, yaşlanıyoruz da... Aynı zamanda ebedî yolculuğa da yaklaşıyoruz. Dünyada kalıcı değiliz, sadece dünyadan geçiyoruz. Ve dünya, bir göz kırpmalık rüya kadardır. Bu rüyadan uyandığımızda 'eyvah' demeden gaflet uykusundan uyanabilmek asıl mesele...

İnsanoğlu, dünyaya geldiği günden bu yana birbirleriyle paylaşım kavgası ve karmaşası yaşıyor. Bu nedenle, binlerce yıldır bir arayış içinde. Sorun; “iyi bir düzen mi?”, yoksa “iyi insan mı?” sorularına çözüm aramakta odaklanıyor. İyi bireylerden iyi aileler, iyi ailelerden iyi toplum oluşurken, ancak böylesi bir toplumun kurup yaşattığı devletler güçlü, uygar ve çağdaş düzeyin üzerinde olurlar.

Alışverişini yapmış, elinde poşetle pide kuyruğuna girmişti. Gözü birine takıldı.