Mehmet Fatih Oruç

Osmanlı Devleti, ortaya koymuş olduğu muazzam gücü ve bununla beraber gelen kudretinin yanında idareciler ve halk her zaman sade bir hayat sürdüler. Hiçbir zaman gösterişe ehemmiyet göstermediler ve mütevazılığa önem verdiler.

Osmanlı Devleti’nin kurucusu Osman Gazi’nin oğlu Orhan Gazi, her gittiği yerde, Allah (celle celalühü) dostlarını arar sorar, hayır dualarını almaya çalışırdı. Devletin hayatiyetini devam ettirebilmek için, bunları gönüllerini almanın şart olduğuna inanırdı.

Fazla değil iki asır öncesinin İstanbul’unda yaşayan bir Osmanlı vatandaşı, mezarından kalkıp şehri gezse ve hâlimizi görse çok büyük bir hayal kırıklığı yaşardı. Buranın payitaht olduğuna inanamazdı.

Küçük bir devlet olarak kurulan Osmanlı, her din ve ırktaki milletlere gösterdiği adalet ve merhamet sebebiyle üç kıtaya hükmeden, gittiği her yere huzur getiren koca bir imparatorluk hâline geldi.

Osmanlıların İslamiyete olan bağlılıkları, hizmetleri herkes tarafından bilinmektedir. Yapmış oldukları her icraatta bunun izlerine rastgelebilirsiniz. Hizmetleri, gayretli çalışmaları ve en mühimi gazaları bunun en büyük delilidir. Bunu görmemek için ya kör ya da düşman olmak gerekir.

Osmanlı Devletini yıkmak için evveliyatla, devletin üstüne bina edildiği İslamiyeti yıkmak gerekiyordu. Yıllardır ortaya koyulan bütün uğraşların sebebi de buydu. Ancak bunda bir türlü muvaffak olamayınca bu sefer farklı bir planı devreye soktular.

Müslüman Türk devletlerinin ve nihayetinde Osmanlı Devleti’nin İslamiyete olan hizmetleri inkâr edilemez. Ancak Devlet-i Aliyye-i Osmaniye’nin yaptığı ise takdire şayandır. Öyle ki, Eshab-ı kiramdan sonra İslamiyete en çok ve en mühim hizmeti yapma payesi nasip olmuştur.

Osmanlı devletinde Rus sefiri olarak uzun seneler çalışan İgnatiyef, hâtıralarında, bir mektuptan bahseder. Bu mektubun sahibi ise Patrik Gregoryos’dur.

Büyük Selçuklu Sultanı Muhammed Alp Arslan’ın Malazgirt’te Bizans İmparatoru Romanos Diogenes’e karşı elde etmiş olduğu büyük muvaffakiyet ile Anadolu’nun kapıları Türklere açıldı. Ayrıca bu bölgenin Türk yurdu olması konusunda da çok mühim bir netice elde edildi.

Cumhuriyetin Mustafa Kemal’den sonraki en önde gelen lideri olan ikinci Cumhurbaşkanı İsmet İnönü, yaşadığı devir itibariyle sürekli tartışılmış ve tavırlarıyla bir yere oturtulmaya çalışılmıştır.

I. Cihan Harbi sonrasında, Osmanlı Devleti ile İtilaf Devletleri arasında imzalanan Mondros Mütarekesi, Osmanlı Devleti’nin yenik sayılmasına ve aynı zamanda da koca devletin sonunun başlangıcına sebep olmuştur.

İnkılap tarihimiz Mondros Mütarekesi ile başlatılır ve bir devir tamamen yok sayılır.

Padişaha rağmen, Sevr Muahedesi için müzakerelere hazırlanan tecrübesiz Osmanlı hükûmetinin ortaya koymuş olduğu şartlar, İngiliz diplomatlar tarafından çok cüretkâr olarak nitelendirilmişti.

“Hâkimiyet kayıtsız şartsız milletindir” düsturuyla kurulan Cumhuriyet, fazla bir süre geçmeden tek parti hükûmeti yani CHP tarafından “Hâkimiyet kayıtsız şartsız CHP’nindir” düsturuna devşirildi.

İngiliz Başbakan Lloyd George, Mondros’tan sonra dayatılan Sevr’in en mühim mimarıydı. Böylece bu kesin çözüm ile artık Türkler bir daha kafalarını kaldıramayacaktı. Belki de bin yıl önce, geldikleri gibi Anadolu’dan bile atılacaktı. Ancak muhafazakâr İngilizler aynı şekilde düşünmüyordu.

Osmanlı Devleti’nin temellerini Mason Reşid Paşa’nın vesilesiyle, devreye sokulan Tanzimat Fermanı ile bir daha toparlanamayacak şekilde sarsan İngilizlerin önünde engel kalmamıştı. Bunun üzerine Hindistan’daki facia boyutuna gelen hamlelerini birer birer uygulamaya başladılar.

Sultan Abdülmecid Han devrinde dünyada iki büyük İslam devleti vardı. Birincisi Osmanlı İmparatorluğu, diğeri ise Hindistan’da hüküm süren Gürganiye Devleti (Babür İmparatorluğu) idi. Her iki devletin sultanları da İslamiyetin birer bekçisi idiler.

​İslamiyete olan nihai zarara bakıldığında en büyük darbeyi indiren milletin İngilizler olduğu açık olarak ortaya çıkacaktır. Bunu bir taraftan İslamiyetin dinamikleriyle oynayıp inancı sarsarak, bir taraftan ise hilafeti kaldırmak suretiyle Müslümanları başsız bırakarak yaptılar.

Misak-ı Millî, nev-i şahsına münhasır adıyla Ahd-i Millî Beyannamesi denilen bu altı maddelik vesika, devreye alınamamış olmasının yanında kendi içinde de birçok tenakuzu (çelişki) barındırmaktadır.

Misak-ı Millî, ilk olarak Ahd-ı Millî Beyannamesi olarak görüşülen, fakat sonradan Misak-ı Millî olarak karara bağlanan, Millî Mücadelenin siyasî manifestosu olan altı maddelik beyannamenin adıdır.